ΚΟΣΜΕ! HE’S BACK!
ΠΟΙΟΣ?
ΑΥΤΟΣ!
Ο κύριος στην εικόνα, για όσους από εσάς δεν γνωρίζετε, είναι ο Dave Grohl. Έγινε διεθνώς γνωστός την περίοδο των 90s ως ο drummer των Nirvana. Στις μέρες μας είναι γνωστός ως ο τραγουδιστής, ρυθμικός κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος των Foo Fighters.
Πολλά έχουν συμβεί από την κυκλοφορία του πρώτου τους album “Foo Fighters” το 1995. Καταρχάς, όλα τους τα album έχουν γίνει πλατινένια ή χρυσά, αρκετές φορές σε διαφορές χώρες, (το “In your Honor” του 2005 έγινε πλατινένιο στην Αμερική, διπλά πλατινένιο στην Αγγλία και Ιρλανδία, τριπλά πλατινένιο στην Αυστραλία και τον Καναδά, και χρυσό στη Σουηδία(?). Όχι και άσχημα έτσι? Ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα της μπάντας όμως είναι η συναυλία που έδωσε στο Wembley Stadium του Λονδίνου τον Ιούνιο του 2007 όπου, εμφανίστηκαν για δυο συνεχόμενες ήμερες, μπροστά σε 90.000 άτομα την κάθε μέρα, που είχαν εξαφανίσει τα εισιτήρια της συναυλίας 24 ώρες μετά την κυκλοφορία τους. Με λίγα λόγια έγινε αυτό:
Πανικός.
Μετά από αυτή τη συναυλία, την όποια ο Dave Grohl χαρακτηρίζει ως “ Η στιγμή που σταμάτησε να είναι ο πρώην drummer των Nirvana και ξέφυγε πλέον από τη σκιά του Kurt Cobain”, η μπάντα έπαθε ένα γενικό τραλαλά και αποφάσισε να επιστρέψει στις ρίζες της. Αρχικά επανένταξε τον πρώην κιθαρίστα τους, Pat Smear, ο όποιος είχε φύγει το 1997 μετά το δεύτερο τους album. Έπειτα αποφάσισαν ότι δεν θέλουν να συνεχίσουν να ηχογραφούν με τα σύγχρονα, ψηφιακά μηχανήματα, όποτε τα βάλανο στην άκρη, βγάλανε τον παλιό τους εξοπλισμό και ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις στο γκαράζ του Grohl. Βαλε και την επιλογή του παραγωγού Butch Vig, ο όποιος διετέλεσε παραγωγός σε album των Garbage, Nirvana, Sonic Youth, L7, The Smashing Pumpkins, The Subways, Muse και Green Day μεταξύ άλλων, και το αποτέλεσμα είναι το Wasting Light.
Η αλήθεια είναι ότι είχα παρά πολύ καιρό να ενθουσιαστώ τόσο με μια καινούργια κυκλοφορία και στις 17 Ιανουαρίου, όπου η μπάντα ανέβασε ένα teaser 30 δευτερολέπτων στην σελίδα της, έκανα σαν 6χρονο που μόλις άνοιξε το Χριστουγεννιάτικο του δώρο και βρήκε ένα PlayStation 3 και 8 παιχνίδια. Στις 12 Φεβρουαρίου βγήκε ένα καινούργιο video clip για το “White Limo” με συμμέτοχη του Lemmy από Motorhead (συμμετέχει μόνο στο video clip, δεν παίζει στο τραγούδι). Σειρά είχε το φανταστικό “Rope” που κυκλοφόρησε ως single στις 23 Φεβρουαρίου. Στις 11 Απριλίου, μετά από μια ζωντανή εμφάνιση στο The Daily Show για την παρουσίαση του δίσκου, το Wasting Light κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο και την επομένη ημέρα ήταν διαθέσιμο στα δισκοπωλεία. Ανακοινώθηκε επίσης, ότι η μπάντα διέλυσε την αυθεντική, αναλογική ηχογράφηση και έκρυψε κομμάτια της μέσα στις θήκες του καινούργιου cd.
Ας δούμε λοιπόν τι έχουν να μας πουν οι Foo Fighters με αυτή την καινούργια κυκλοφορία τους.
Bridge Burning: “These are my famous last words” φωνάζει ο Grohl και ξεκάνει ζεστά το έβδομο studio album των Foo Fighters. Στο συγκεκριμένο κομμάτι φαίνεται ότι η μπάντα αποφάσισε να πειραματιστεί με πιο “heavy” ήχους. Δυνατή εισαγωγή και κουλέ, μελωδικό αλλά δυνατό ρεφρέν. Η προσθήκη τρίτης κιθάρας φαίνεται ότι συμβάλλει πολύ στον ήχο της μπάντας.
Rope: Ένα ακόμα original τραγούδι για τα δεδομένα της μπάντας. Εισαγωγή και κουλέ που θυμίζουν το “Light Grenades” των Incubus, το rhythm section σπάει κόκαλα με το groove του, ρεφρέν άκρως μελωδικό και ένα σόλο, (που δεν συνηθίζεται από τη μπάντα), απλό και όμορφο. Σε γενικές γραμμές από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου.
Dear Rosemary: Άλλο ένα κομμάτι γεμάτο groove-ατές μελωδίες, αυτή τη φορά με την προσθήκη του Bob Mould στα φωνητικά και τις κιθάρες. Θα τολμούσα να πω ότι το κομμάτι πλησιάζει, μουσικά, τον alternative ήχο από μπάντες σαν τους Arctic Monkeys σε κάποια σημεία αλλά καταφέρνει να κρατήσει τον χαρακτήρα των Foo Fighters.
White Limo: Τι να πω για αυτό το κομμάτι? Από την αρχή μέχρι το τέλος το κομμάτι αγγίζει απάτητα, για την μπάντα, μουσικά πεδία. Παραμορφωμένα, σχεδόν punk φωνητικά, κραυγές, δυνατές κιθάρες και γενικά πολύ “rock star” ύφος. Προσωπικά το λάτρεψα. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Alandria: Ίσως το αγαπημένο μου κομμάτι από αυτόν τον δίσκο. Ο Grohl σβήνει προσωρινά το Caps Lock στη φωνή του και γραφεί ένα κομμάτι μελωδικό και groove-ατό σε κλασσικό rock μοτίβο. Ύμνος. Και ίσως το επόμενο single του cd.
These Days: Παρόμοιο κομμάτι με το Alandria. Ήρεμη εισαγωγή, όμορφες φωνητικές γραμμές, και ξαφνικά.. CAPS LOCK. Μου θύμισε εποχές “In your Honor” και συγκεκριμένα μου ήρθε στο μυαλό το “Resolve”. Ακουστέ το ρεφρέν και θα με καταλάβετε.
Back & Forth: Και αυτό μου θύμισε τα παλιά, αυτή τη φορά την “There is Nothing Left to Lose” εποχή. Δυνατό, χαρούμενο rock κομμάτι, όπως μας είχαν συνηθίσει. Επίσης ο τίτλος του τραγουδιού θα χρησιμοποιηθεί και για το ντοκιμαντέρ με θέμα την καριέρα τους, που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες.
A matter of Time: Όσο πειραματικά ήταν τα 4-5 πρώτα κομμάτια του δίσκου, άλλο τόσο νιώθω ότι με τα τελευταία γυρνάνε στον κλασσικό τους ήχο. Κλασσικές μελωδίες, ίσως το πιο μέτριο κομμάτι στον δίσκο.
Miss the Misery: Άλλο ένα πολύ ωραίο κομμάτι γραμμένο για live. Άδω κυριαρχούν αποκλειστικά οι μελωδίες, και όχι ο δυναμισμός, αλλά καταφέρνει να γραπώσει τον ακροατή και να τον πείσει να το ακούσει. Δευτέρα φωνητικά από τον Fee Waybill και ένα ακόμα όμορφο σόλο μας προετοιμάζουν για το κλείσιμο του album.
I should have known: Απίστευτο κομμάτι, με τον Novoselic (πρώην μπατίστας των Nirvana) να παίζει μπάσο και ακορντεόν, τον Rami Jaffee στα πλήκτρα και την Jessy Greene στο βιολί. Η εισαγωγή μου θύμισε λίγο τους Black Keys αλλά το υπόλοιπο τραγούδι είναι αριστούργημα.
Walk: Κρυμμένος θησαυρός του album? Το πιστεύω. Όλο το τραγούδι είναι ένα ταξίδι στην ιστορία της μπάντας. Σε κλασσική Foo Fighters γραμμή, απίστευτος ήχος, με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί όλοι οι υπόλοιποι μουσικοί επενδύουν τόσο πολύ στην τεχνολογία για ηχογραφήσεις. Ένας απίστευτος τρόπος να τελειώσει ένα απίστευτο album.
Σε γενικές γραμμές το λάτρεψα. Άμα σας άρεσε η μπάντα θα το λατρέψετε και εσείς. Αν πάλι, δεν σας άρεσε, μια ακρόαση ίσως να σας αλλάξει γνώμη. Επίσης, εκτός από το ντοκιμαντέρ που ανέφερα παραπάνω, η μπάντα κυκλοφόρησε στις 16 Απριλίου μια συλλογή με διασκευές στα αγαπημένα τους τραγούδια. Δεν το άκουσα ακόμα αλλά ενδεχομένως να αξίζει.
Κλείνοντας θέλω να ξεκινήσω μια παράδoση. Κάθε εβδομάδα που θα γράφω το καινούργιο άρθρο θα φτιάχνω και μια playlist με τραγούδια που ακούω αυτή την περίοδο, καινούργιες και παλιές κυκλοφορίες. Ορίστε η μουσική της εβδομάδας.
Τα λεμέ σε μια εβδομάδα! Take care.
Άρης Μανωλίδης
