Και τώρα τι...?
Μπήκαμε και σ’ αυτή την εβδομάδα κάποιοι έχοντας χάσει και κάποιοι κερδισμένοι. Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι από δω και πέρα τι γίνεται… Κατά πόσο τα μηνύματα που δόθηκαν από τον ελληνικό λαό μέσω της ψήφο του αλλά και της αποχής του θα ληφθούν υπόψη από το υπάρχον πολιτικό προσκήνιο;
Δυστυχώς αυτό που εξέλαβα εγώ από τις δηλώσεις όλων των υποψηφίων και μη ήταν μάλλον απογοήτευση. Ο πρωθυπουργός θεώρησε ότι έχοντας μόλις το 46,77% των πολιτών να ενδιαφέρονται ενεργά για την διοίκηση εκ των οποίων τα 6/10 να είναι υποστηρικτές αντιπροσώπων του κόμματός του, έχει πάρει το «ναι» για να συνεχίσει. Έτσι χθες το πρωί δεχθήκαμε με ανοιχτές αγκάλες την τρόικα που ήρθε προκειμένου να υπαγορεύσει στον υπουργό οικονομικών τα νέα μέτρα που απαιτεί να παρθούν για να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα.
Από την άλλη μεριά ο πρόεδρος της ΝΔ πήρε το μάθημα του πως με το να υψώνει τα λάβαρα του πολέμου και να ζητάει εθνικές εκλογές δεν πείθει τον λαό, πόσο μάλλον όταν φοβάται την καυτή πατάτα που μπορεί να έρθει στα χέρια του. Οι αμερικανοί λένε be careful what you wish for, cause you might get it και αυτό ακριβώς απείλησε να του κάνει ο πρωθυπουργός της χώρας. Αν οι υποψήφιοι του νίκησαν σίγουρα δεν είναι λόγω της εμπιστοσύνης του λαού στο πρόσωπό του.
Τρίτη και καλύτερη θα έλεγαν κάποιοι για την αριστερά, τρίτη και κατακρεουργημένη λέω εγώ. Αφού πια οι πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι η πάλαι ποτέ μαχητική αριστερά που μας χάρισε το Πολυτεχνείο και την ελευθερία μας, έχει τώρα πια χαθεί σε ένα συνονθύλευμα απόψεων που προέρχονται από ανθρώπους του τζετ σετ της Ελλάδας που θεωρούν ότι ένα ανοιχτό κατά τ’ άλλα Versace πουκάμισο θα τους κάνει αριστερούς και κυρίες που με περασμένα τα εξήντα αντιλαμβάνονται ως μοναδική λύση του δρόμους. Η αριστερά συνεπώς πίστεψε ότι η ψήφος ήταν θέμα μνημονίου και μόνο έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί.
Εμένα οι γονείς μου αυτό που μου έμαθαν από μικρό ήταν τα εξής και όποιος θέλει ας καταλάβει. Πρώτον, η πλειοψηφία κερδίζει. Πάντα! Συνεπώς αυτό που θα έπρεπε να είναι το αποτέλεσμα των εκλογών είναι η πλήρης απαξίωση του πολιτικού συστήματος από την πλειονότητα του λαού και όχι «προχώρα σε θέλει όλη η χώρα». Και για αυτούς που θα πουν ότι το λέει και η λέξη «αυτό που ψηφίζουν οι πολλοί» θα πρέπει να αναφέρω ότι πλέον και η μη ψήφος αποτελεί πολιτική κίνηση και όχι αδιαφορία ή αναισθησία. Άκουσα πολλούς στο ραδιόφωνο χθες να λένε ότι είναι ασέβεια να μην ψηφίζεις προς όλους αυτούς που έδωσαν την ζωή τους για να μπορούμε εμείς να ψηφίζουμε. Το πρόβλημα ξέρετε με τους Έλληνες είναι ότι όσον αφορά την ιστορία μας είμαστε ημιμαθείς και γι’ αυτό την εκλαμβάνουμε λάθος. Οι σωτήρες μας πολέμησαν για την ελευθερία και ελευθερία σημαίνει να έχεις την επιλογή και να μην ψηφίσεις αν το επιθυμείς. Αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα… Δεύτερον, δεν είναι κακό να τολμάς αλλά αν δεν είσαι σίγουρος για αυτό που πας κάνεις άστο καλύτερα και πάνε για ψάρεμα. Τρίτον, καλό είναι να φωνάζεις στα άλλα παιδάκια στην παραλία για το κάστρο που φτιάχνουν ότι δεν θα κρατήσει και δεν γίνεται σωστά αλλά ή θα πας να βοηθήσεις κι εσύ για να γίνει ή καλύτερα πάνε κάνε καμιά βουτιά μόνος σου και άσε τους άλλους στην ησυχία τους.
Πάντως έτσι όπως πηγαίνουμε θα μας κάνουν και μας ταινία όπως τους δύσμοιρους μεταλλωρύχους στην Χιλή. Άραγε ο Μπραντ Πιτ με μουστάκι και φαλάκρα να μοιάζει με τον Παπανδρέου…?
Καλή εβδομάδα σε όλους!
Κωνσταντίνος Μουράτης
