“Your future is whatever you make it. So make it a good one”
Emmet Brown, Dr
Το μέλλον παραμένει
μέχρι και σήμερα ένα μεγάλο μυστήριο, ευγενική χορηγία της μητέρας φύσης, με το
οποίο όσοι ασχολούνται είτε χάνουν τα λογικά τους είτε απλά το χρόνο τους. Επειδή
το μάτι του Ρα πόνεσε εξαιτίας του νέου IPad, οι Μοίρες πάτησαν το μάτι τους όντας τυφλές, ο Νοστράδαμος
έπαθε τελειωτική κρίση επιληψίας και γενικότερα όλα τα μέσα πρόβλεψης του μέλλοντος
εκλείψαν, υπάρχει μια πολύ πιο αποδοτική λύση για εμάς τους κοινούς θνητούς, αντί
να αναλωνόμαστε στην πρόβλεψή του μπορούμε απλά να γράψουμε ιστορία και μετά να
το αφήσουμε να μας κρίνει.
3ος νόμος του Νεύτωνα… Τελικά ποια είναι τα αρχικά αίτια της οποιασδήποτε
πράξης μας; Τι προκάλεσε αυτό που εμείς λάβαμε σαν αρχικές συνθήκες; Πως είμαστε
σίγουροι ότι ήταν πράγματι σωστή επιλογή η συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Αν πράγματι
μετράμε το χρόνο τελικά διαστρεβλώνουμε την πραγματικότητα κρατώντας τον σταθερό;
Μακροσκοπικά όλα αυτά ταλανίζουν τις πολύπαθες προσωπικότητες της επιστημονικής
και φιλοσοφικής κοινότητας. Μικροσκοπικά όμως, στον πλανήτη Γη, τους
υπεραπλουστευμένους κανόνες συνοχής της κοινωνίας μας και του ημιτελούς
ανθρωπίνου γένους τα πράγματα είναι τραγικά απλά: Για κάθε δράση δύναμης υπάρχει
μια ίση και αντίθετη δύναμη αντίδρασης ή
εάν το θέλετε όπου υπάρχει μια ανάγκη πρέπει να καλυφθεί. Αυτός είναι ο χρυσός κανόνας
που διέπει σχεδόν κάθε ανθρώπινη σχέση.
Δράση… Παρότι δεν είναι το απόλυτο παράδειγμα θα το αναφέρω καθαρά για ιστορικούς λόγους.
Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα ήδη, ο άνθρωπος του τότε, έχοντας λύσει τα
προβλήματα των επίγειων μεταφορών (λέμε καμιά μ****** να περάσει η ώρα…) πειραματιζόταν
με την πτήση. Παράλληλα γινόταν και η προσπάθεια να βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ κίνησης
στο έδαφος και τον αέρα, έτσι ήδη από τη δεκαετία του ’30, παρουσιάστηκαν ιπτάμενες
μηχανές με κάμποσες επί εδάφους ικανότητες. Μάλιστα η πρώτη τέτοια μηχανή παρουσιάστηκε
από τον κύριο αντίπαλο των αδελφών Wright, τον Glenn Curtiss, όντας βέβαια ένα κατασκεύασμα με τρία φτερά
που απλά, για το είδος του, μπορούσε να πηδήξει αρκετά ψηλά και μακριά. Η Ford ασχολήθηκε επίσης, προπολεμικά, με
αυτό, κάνοντας προβλέψεις για ένα προσωπικό ιπτάμενο μέσο αντίστοιχο του Model T, δηλαδή, φτηνό, εύκολα επισκευάσιμο και κατασκευάσιμο, ένα project που σταμάτησε με τον πόλεμο και
ξαναξεκίνησε στα 50’s αλλά κατέληξε όπως όλα τα υπόλοιπα του είδους, food for thought για τους επιδόξους σκηνοθέτες και σεναριογράφους
εποχής. Για να μην το κουράζουμε με την ιστορία βέβαια, η πραγματική δράση εμφανίστηκε
όταν τη δεκαετία του ‘80 έγινε ιδιαίτερα αντιληπτό από το ευρύ κοινό το πρόβλημα
του χώρου και της μόλυνσης στις μεγάλες πόλεις εξαιτίας της λανθασμένης
ρυμοτομίας (αυτό που λέγαμε πριν για τις επίγειες μεταφορές... μη πρόβλεψη για επαρκή
αερισμό εντός των γιγαντιαίων κτιριακών συμπλεγμάτων,
επαρκή υποδομή για κίνηση και αποθήκευση των οχημάτων, επαρκή σχεδιασμό για επέκταση
όχι μόνον των πολεοδομικών συγκροτημάτων αλλά και των συστημάτων υποστήριξης
τους κ.ο.κ.), της υπερσυγκέντρωσης πληθυσμού αλλά και του αποτελέσματος, ενός
και βαλε αιώνα από την βιομηχανική επανάσταση, της έμφυτης τάσης του ανθρώπου
να ζει δίχως να σκέφτεται το αύριο.
Αντίδραση… Να το θέσω κομψά, ο άνθρωπος στην προσπάθειά του
να ξεπεράσει …εαυτόν, θεώρησε από πολύ νωρίς ότι θα έπρεπε να εκμεταλλευτεί όλες
τις πιθανές επιλογές για μετακίνηση και διαμονή που δίνει ο πλανήτης μας και
όχι μόνο. Έτσι το εξιλαστήριο θύμα αυτή τη φορά ήταν ο αέρας ή καλύτερα ό,τι
δεν περιλαμβάνεται στην επιφάνεια της Γής. Αν το σκεφτεί κανείς είναι απόλυτα
λογικό, είμαστε εξαρτημένοι σαν όντα από τον αέρα αφού παίρνουμε οξυγόνο εισπνέοντας
τον άρα είναι υγιές να μετακινούμαστε μέσα σε αυτόν, σε αντίθεση με την επιφάνεια
μπορούμε να εκμεταλλευτούμε το 100% αυτού αφού δεν καλύπτεται κατά 70% από κάποιο
υγρό που μας πνίγει αν δεν είμαστε προσεκτικοί μαζί του, όπως το θαλασσινό νερό (και εν πολλοίς άχρηστο αν μιλάμε
για μεταφορές καθότι πρέπει να υπερπηδάμε τους κινδύνους του), μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε
όλο το διαθέσιμο όγκο του που σε αντίθεση με το υπέδαφος ή τους πάτους των
ωκεανών δεν πέφτει να μας πλακώσει, ενώ μέχρι και σήμερα κανείς δεν τον έχει εκμεταλλευτεί,
σοβαρά, εμπορικά (real estate κτλ μην παρεξηγούμαστε…) άρα είναι
μια «παρθένα» αγορά για μοίρασμα παραγώγων, ομολόγων και λοιπών χρηματιστηριακών
συμπραγκάλων. Τώρα αν λάβουμε υπ’όψιν τα λεγόμενα της προηγούμενης παραγράφου
και τη γενικότερη στάση συγκεκριμένων
ανθρώπων απέναντι στην υπομονή και την ευκολία, νομίζω εύκολα συμπεραίνει
κανείς πως τα πρώτα πειράματα για προσωπικές ιπτάμενες μηχανές έγιναν στις
αποικίες της άλλης άκρης του Ατλαντικού… Τα Αμερικανάκια λοιπόν, βάλθηκαν από
πολύ νωρίς να κατακτήσουν τους αιθέρες και μάλιστα να δώσουν μια εσάνς
προσωπικού μέσου στο όλο εγχείρημα αφού και το πρόβλημα είχαν και τον κόσμο
προετοιμασμένο για τέτοιες αλλαγές (να ‘ναι καλά το Hollywood…), ενώ κάμποσες από αυτές τις πειραματικού
σταδίου μηχανές εκτίθενται σήμερα στο Smithsonian. Γιατί όμως δεν προωθούνται από “ευαισθητοποιημένους”
ηθοποιούς, αστέρες των reality, δεν πωλούνται στα Wal-Mart ή δεν κάνουν πασαρέλα μπροστά στο κόκκινο
χαλί; Ο λόγος απλός, δεν υπάρχει επαρκές νομικό πλαίσιο για να χαρακτηριστεί
αφενός ένα τέτοιο όχημα προσωπικό, ενώ αφετέρου δεν υπάρχει καν πρόβλεψη από
τις αρμόδιες αρχές για κώδικα κυκλοφορίας (ξέρετε ποινικό σύστημα, πρόστιμα και
τέτοια…). Αφήστε που δεν ξέρει κανείς αν όλοι είμαστε ικανοί για χειρισμό
οχήματος στον αέρα οπότε και περιπλέκεται το πράγμα όσον αφορά τα πρωτόκολλα
χειρισμού και εκπαίδευσης.
To be continued… Σκοπίμως δεν έδωσα παραδείγματα
αλλά ούτε και εμβάθυνα περαιτέρω γιατί οι εναέριες μεταφορές φαίνεται να είναι ένας
λογικός δρόμος προς το μέλλον ενώ η τεχνολογία που αποκτάται από την ανάπτυξη τέτοιων
συστημάτων είναι πολύτιμη ακόμη και για τις επίγειες μεταφορές. Όλα αυτά θα τα συζητήσουμε
σε προσεχές άρθρο (καλώς εχόντων των πραγμάτων την άλλη εβδομάδα) γιατί το μέλλον
της αυτοκίνησης είναι ένα θέμα που με τρώει εδώ και καιρό, αλλά παρότι άνοιξε
μια χαραμάδα για τις προσωπικές μετακινήσεις ίσως να είναι και η ταφόπλακα του οδηγού.
Δεν θα πω άλλα, καλές βόλτες, καλή εβδομάδα και παρότι «ο αναμάρτητος πρώτος το
λίθο βαλέτω», προς όλους τους δημοσιογράφους, είστε εκεί ώστε παρά το τι λέει
και τι θέλει ο καθένας εσείς να παρατηρείτε και να αναφέρετε δουλεύοντας πρώτα
για τον εαυτό σας και μετά για το κοινό σας. Οι Αμερικανοί καλά κάνουν ό,τι κάνουν
άλλα εμείνετε ελληνικά σε αυτήν την περίπτωση…
Featherweight
