Τα ΜΜΕ της χώρας –τα διαδικτυακά τουλάχιστον- έχουν ασχοληθεί εκτενέστατα με το κίνημα των αγανακτισμένων και έχουν ακουστεί όλες οι απόψεις και όλες οι πλευρές, γεγονός που έχει δημιουργήσει από μόνο του σύγχυση. Ωστόσο, υπάρχει σοβαρότατος λόγος ακόμη και γι αυτό. Ο καθένας προσπαθεί να ερμηνεύσει με το δικό του τρόπο μία πλήρη αοριστία η οποία, όπως και οτιδήποτε στον κόσμο αυτό έχει τα θετικά του και τα αρνητικά του.
Προφανώς και όλοι χαιρόμαστε που, έστω και με τον τρόπο αυτό ο Έλληνας σήκωσε κεφάλι και πρέπει να σκεφτούμε ότι καμία αρχή δεν είναι ολοκληρωμένη. Για τον Έλληνα γαρ η αντίδραση κατά πρόσωπο είναι κάτι πολύ καινούργιο, όπως είναι και η ομαδικότητα. Παρ’ όλα αυτά καινούργια για τον Έλληνα δεν είναι ούτε η κριτική ούτε η απόλυτη στάση ούτε οι υψηλότατες απαιτήσεις, σκοπιές που αντανακλώνται σε οποιαδήποτε «δημοσιογραφική» και μη κριτική του κινήματος. Επίσης, το γεγονός ότι το κίνημα δεν είναι προσανατολισμένο κομματικά και πολιτικά με τη στενή έννοια είναι δείγμα μιας ενότητας που οι Έλληνες δείχνουν σπάνια και κατά κανόνα σε κρισιμότατες καταστάσεις.
Ωστόσο, χαρακτηριστικό του Έλληνα είναι και η «μπακαλιά», το άρπα κόλα το χειριζόμαστε στα δάχτυλα. Πρωταρχικές έννοιες στον ανθρώπινο συλλογισμό είναι –ή θα έπρεπε να είναι- ο σκοπός και η αιτία. Αποδεδειγμένα, για κάποια πράγματα, και ιδιαίτερα όταν μιλούμε για συναισθήματα -όπως είναι και η αγανάκτηση, δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε την αιτία και πολλές φορές δεν έχει και νόημα, δεν έχει σκοπό θα έλεγε κανείς! Αντίθετα όμως, ο σκοπός πάντα θα έπρεπε να είναι προσδιορισμένος καθαρά από συμφεροντολογική και εγωιστική άποψη, ιδιότητες που είναι ανόητο να αρνηθούμε.
Πιο εστιασμένα λοιπόν, όσον αφορά το κίνημα των αγανακτισμένων, προσωπικά κατανοώ πλήρως το γεγονός ότι δεν μπορούν να προσδιορίσουν το λόγο της αγανάκτησής τους η οποία είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων, το 80% των οποίων μας κρύβουνε. Συνεπώς, είναι μάταιο να κατηγορούμε τους ξεσηκωμένους που δεν ξέρουν ακριβώς γιατί είναι εκεί γιατί, για ακόμη μία φορά το φταίξιμο δεν είναι δικό τους. Και στην τελική, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί μία πράξη που υποκινείται από το συναίσθημα και όχι από τη λογική είναι κατακριτέα.
Παρ’ όλα αυτά οι ίδιοι οι αγανακτισμένοι θα έπρεπε να προσδιορίσουν τι θέλουν να πετύχουν, από το πιο ακραίο πράγμα όπως είναι η κατάρριψη του πολιτικού συστήματος όπως το ξέρουμε, μέχρι το πιο απλό, όπως πρόωρες εκλογές ή ακόμη και πιο συγκεκριμένες λύσεις, όπως φορολόγηση της εκκλησίας –που θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα ζητούσα προσωπικά-. Εν πάση περιπτώσει, η πρόταση αυτή δε γίνεται για να κριτικάρω το κίνημα ούτε για να υποδείξω τι λείπει, είναι απλά μια ιδέα για το να πετύχει το κίνημα αυτό που θέλει: Κάτι! Οτιδήποτε!
ΥΓ. ή αλλιώς «ήρθε η ώρα για την ΄΄άποψη΄΄ της Σοφίας!»: Το ΚΚΕ κράτησε τη χειρότερη στάση απέναντι στους αγανακτισμένους. Φέρθηκαν σα μικρά παιδιά που τους πήραν κάτι. Η επανάσταση, οποιασδήποτε μορφής, δεν είναι ίδιον ενός κόμματος ούτε «κτήμα» της.
Σοφία Πυργιώτη
spyrgioti@rouamat.com
spyrgioti@rouamat.com
