To real estate για κάποιους ανθρώπους έιναι μούρλα. Για μένα είναι ανάγκη και από αυτήν ακριβώς την ανάγκη έμαθα όλα τα... τερτίπια του χώρου και έχοντας αλλάξει σε 21 χρόνια 4μιση (ναι, ναι 4μιση) κατοικίες, ενοικίου και αγοράς, εκ των οποίων στη διαδικασία ενεπλάκην στα 3, βρίσκομαι μόλις ένα βήμα πάνω από τους αρχάριους διότι, εκτός των άλλων, δύσκολα γίνεσαι βετεράνος του χώρου. Σε πρώτη φάση , να ζητήσω προκαταβολικά μια συγνώμη γιατί σήμερα θα επιμείνω στο χώρο της Θεσσαλονίκης.
Τέλη Ιουλίου λοιπόν και καλούμαι να αλλάξω σπίτι. Παρ'όλο που η αρχική μου ιδέα ήταν διαφορετική, η πρώτη μου ψακτική πραγματοποιήθηκε στον ευρύτερο χώρο του κέντρου και κυρίως στις “φοιτητογειτονιές” της ροτόντας και πέριξ. Να συμπληρώσω επίσης ότι διάφορες ανασφάλειες με οδήγησαν στο να κοιτάω τα ενοικιαστήρια σα χαζό από τον προηγούμενο οκτώβριο-νοέμβριο και από τα λίγα που έβλεπα ήμουν αισιόδοξη. Όταν όμως ήρθε η ωρα μου να ψάξω εντατικά είδα τις μεγαλύτερες σαβούρες να τις δίνουν για μαλλιοκέφαλλα διακιολογώντας τα 400 ευρώ της τιμής για την “εκπληκτική ανοιχτωσιά” μιας πλατείας και τη μια πιθαμή ουρανό παραπάνω που βλέπουν από τα υπόλοιπα κλουβιά των 300 ευρώ με κεντρική θέρμανση. Αφού λοιπόν έλιωσα τα παπούτσια μου ΚΑΙ τα λάστιχα του βαβαβούμ της μαμάς, κατέληξα με μια αρκετά μεγάλη δόση συμβιβασμού σε ένα δυάρι με μουσαμά για πάτωμα, φυσικό αέριο, τη ροτόντα και τη Ναυαρίνου 2.0 για θέα και τα λοιπά “ευτράπελα” των 30ετών σπιτιών του κέντρου.
Εν τέλει, την τελευταία στιγμή ήρθε η επιφοίτηση (και η συναίνεση) για επιστροφή στη βάση, στην Καλαμαριά δηλαδή. Εκεί που έχει δέντρα, μεγαλύτερους δρόμους και ησυχία. Όπως σωστά προβλέφθηκε, δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Με τα ίδια λεφτά (400 ευρώ) βρήκα γειτονιά, ησυχία, μπαλκόνι, ρετιρέ, πατώματα με μάρμαρα, κουφώματα, αέριο, ανοιχτωσιά, πάρκινγκ, οροφοδιαμερίσματα, πράσινο και τζάκι.
Και ποιο είναι το μείον? Μια διαδρομή ενός τετάρτου με τα πιο συχνά λεωφορεία της Θεσσαλονίκης (και το 78Ν για το βράδυ, suck on this!). Και αυτό για τη Σοφία δεν είναι μείον καθώς είμαι μια μαμούχαλη και δε φοβάμαι να το παραδεχτώ και θα έχω έναν ακόμη λόγο για να κάθομαι σπίτι μου!
Στην τελική, για μένα η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από το σπίτι μου και όχι γύρω από τους καφέδες και τα ποτάκια στη μαγευτική Βαλαωρίτου. Kαι ποια είναι τα συν? Δε θα μπω καν στον κόπο, τζάμπα λέξεις.
Εκεί που θέλω να καταλήξω με τη σύγκριση είναι οτί
Τα σπίτια στο κέντρο είναι κοροϊδία!
Δεν το συζητώ, είναι πρακτικά από άποψη απόστασης. Αλλά στην τελική μένουμε σε πόλη και πόσα να θυσιάσουμε πια γι'αυτήν την απόσταση? Τα χρήματά μας, την ποιότητα ζωής μας, την ιδιωτική μας ζωή, την αισθητική μας ή... την αξιοπρέπεια μας...? Και, πιστέψτε με, μένω -ακόμη για λίγο- στα πέριξ του κέντρου και αυτή η μικρή “απόσταση” περιλαμβάνει μια απείρως κουραστική ανηφόρα 20 λεπτών (που προτιμώ να τα ξοδεύω σε λεωφορείο) και απαιτεί το κεφάλι κάτω μέχρι την καμάρα διότι τα βλέμματα που εισπράττω από τους “φίλους” της περιοχής δεν μπορώ να πω ότι με κανουν να νιώθω και πολύ βολικά.
Τέλος... Ένας άστεγος κατασκήνωσε στο πάρκο μπροστά από την τωρινή εξώπορτά μου. Δεν πείραξε κανέναν αλλά αρχίζει και βρωμάει... Από το μπαλκόνι. Υes, ήρθε η ώρα να φέυγω! Ιδιοκτήτες κέντρου, πουλήστε τα φύκια σας σε επαρχιώτες πρωτοετείς μέχρι να σας καταστρέψουν το ήδη ερείπιό σας και να φύγουν σπάζοντας το συμβόλαιο. Τα λέμε!
Σοφία Πυργιώτη
spyrgioti@rouamat.com
