Παρατηρώ τον τελευταίο καιρό ότι ο πολιτικός κόσμος και όποιος περιστρέφεται γύρω από αυτόν, έχει υιοθετήσει μία ωμή γλώσσα και είναι λογικό. Οι καιροί μας δεν έχουν πια χώρο για υποκρυπτόμενα νοήματα πίσω από πολιτικά πέπλα και τερτίπια, πολύ παραπάνω δεν έχουν χώρο και περιθώρια για να χαϊδεύουν τα αυτιά του κόσμου. Έτσι περνώντας μία εβδομάδα πάνω από twitter και άλλα ογδόντα παράθυρα ειδησεογραφικών portal παράλληλα ανοιχτά, σχημάτισα μία γνώμη για το πώς εκφραζόμαστε πλέον.
Η αλήθεια να λέγεται, δεν είναι και ότι πιο ευγενικό να ακούς για το πόσο σίγουρα θα πέσεις και με ποιον τρόπο, σίγουρα όμως αποτελεί ένα προτέρημα το ότι θα έχεις μία πιο πραγματική εικόνα του σήμερα. Τι ήταν λοιπόν όλα αυτά που άκουσα;
Πρώτον, στην Ελλάδα όλο και περισσότερο φαίνεται πόσο πολύ σχεδιασμένα και με μαθηματική ακρίβεια είναι τα βήματα που έγιναν ώστε να φτάσουμε στην οικονομική (που φυσικά συνεπάγεται κοινωνική και πολιτική) κατάρρευσή μας. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Στην διάρκεια της οικονομικής κρίσης του ’29 στην Αμερική, ο τότε σύμβουλος της κυβέρνησης και γνωστός ανάμεσα στους οικονομολόγους ως πατέρας των μακροοικονομικών, John M. Keynes έδωσε την εξής απάντηση σε ένα δημοσιογράφο που τον ρώτησε ποια είναι η πρόταση του για την έξοδο της χώρας από την οικονομική δυσχέρεια στην οποία βρισκόταν: «Κάντε δημόσιες επενδύσεις για να δώσετε στον κόσμο δουλειά!» Χαριτολογώντας μάλιστα, συνέχισε, λέγοντας «βάλτε τους να ανοίγουν τρύπες στο έδαφος και να καρφώνουν πασσάλους». Προφανώς δεν ήταν κυριολεκτική η φράση του και δεν αναφερόταν σε ένα αργόσχολο δημοσιοϋπαλληλικό κράτος, αυτό το αναλάβαμε εμείς, αλλά αποτελεί άλλο θέμα… Η βάση πάνω στην οποία στηριζόταν ήταν ότι πρέπει να βρεις κάπως να τονώσεις την αγορά σου. Σε περίοδο κρίσεων παρατηρείται ένα οικονομικό παράδοξο, καθώς η κατάσταση φαινομενικά υποτάσσει περικοπές, πρακτικά αυτό που επιβάλλεται είναι μείωση των περιττών, συνέχιση αν όχι και αύξηση των δαπανών, μείωση της φορολογίας και γενικότερα τόνωση του ιδιωτικού τομέα μέσω ιδιωτικών επενδύσεων. Ούτως ώστε ακόμη και αν κόψουμε τα περιττά μισθολογικά κόστη των δημοσίων υπαλλήλων, μέσω περικοπών θέσεων, να έχουμε διασφαλίσει ένα κενό που θα καλυφθεί από το πλεονάζον προσωπικό. Ειδάλλως, παρότι αποτελώ ένθερμο υποστηρικτή της ραγδαίας μείωσης των θέσεων στο δημόσιο αντιλαμβάνομαι ότι, μία μεμονωμένη μείωση στο δημόσιο χωρίς άνοιγμα στον ιδιωτικό τομέα το μοναδικό αποτέλεσμα θα είναι περαιτέρω επιβάρυνση των ταμείων κοινωνικής πρόνοιας από τη μία και η ακόμη μεγαλύτερη μείωση της καταναλωτικής δαπάνης από την άλλη που θα φέρει νέο κλίμα περικοπών και κατ’ επέκταση νέο κύμα εσωτερικής ύφεσης στην αγορά. Και από πού πυροδοτήθηκαν οι σκέψεις μου αυτές; Πολύ απλά διάβασα μία σύγκριση Ισπανίας και Ελλάδας, σε επίπεδο κυβέρνησης, που έδειχνε τις διαφορετικές οπτικές. Απέναντι στο τέρας της ύφεσης, η ισπανική κυβέρνηση αποφάσισε να στηρίξει την αγορά ακινήτων μέσω μείωσης του φορολογικού συντελεστή ανοικοδόμησης από 8% σε 4% προκειμένου να συνεχιστούν οι επενδύσεις με ότι αυτό συνεπάγεται. Από την άλλη οι GAF αποφάσισαν να ανεβάσουν το ήδη υψηλό φορολογικό κόστος από 11% σε 23% με αποτέλεσμα να συρρικνώσουν σε πρωτοφανή επίπεδα την αγορά προτού αντιληφθούν την ζημία που αυτό προκαλεί και αποφασίσουν να συζητήσουν για την επιστροφή στο αρχικό ποσοστό. Περιττό να εξηγήσω γιατί αυτό μου μυρίζει κάπως και με οδηγεί σε υποθέσεις ότι μάλλον δεν διασφαλίζεται το καλό μας…
Δεύτερο, το οποίο διάβασα ήταν το γεγονός ότι η Φινλανδία ζήτησε διμερείς εγγυήσεις προκειμένου να δεχθεί να συμμετάσχει στην περαιτέρω δανειοδότηση της Ελλάδας για τα 109 δις. Μετά από αυτή ακολούθησαν και άλλες χώρες μεταξύ αυτών και η Ολλανδία. Ξερά και σταράτα μας δήλωσαν ότι χωρίς προίκα το κορίτσι δεν το παίρνουμε! Οι επιπλοκές όμως που δημιουργούνται είναι οι εξής. Αφενός κάτι το οποίο είδαμε έμπρακτα, αφού έκανε ένας αυτή την κίνηση, θα ακολουθήσουν και οι άλλοι. Αφετέρου αν μπουν στο τραπέζι τόσες πολλές διμερείς εγγυήσεις θα καθιστούν από αργή έως αδύνατη την εκταμίευση των υπόλοιπων δόσεων. Μετά λοιπόν από όλα αυτά τα συμπεράσματα, η Moody’s δήλωσε ότι όλα δείχνουν ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει μέσα στο 2011. Η αλήθεια να λέγεται βέβαια δεν δείχνουν κάπου αλλού, αλλά δεν υπάρχει την ίδια στιγμή μεγάλη πιθανότητα να συμβεί αυτό, τουλάχιστον όχι σύντομα καθώς διακυβεύονται πολλά για τα υπόλοιπα εμπλεκόμενα μέλη. Ξέρω δεν ακούγεται ιδιαίτερα ελπιδοφόρο αλλά θα έπρεπε να σας εφησυχάζει. Μην ανησυχείτε θα έρθει κι η ώρα μας…
Ναι ξέρω πάλι σας έφτιαξα την διάθεση, αλλά για να είμαι ειλικρινής ούτε εγώ είμαι υποστηρικτής της λογικής να τα λέω μέσα από τα δόντια. Άλλωστε όσα περισσότερα ξέρουμε τόσο το καλύτερο.
Α! Επειδή ετοιμάζουμε μία δουλίτσα τα mail δεν θα λειτουργούν για λίγο καιρό, συνεπώς αν υπάρχει πάλι κάποια απορία σε σχέση με αυτά που γράφω εγώ ή οι υπόλοιποι συντάκτες, αφήστε σχόλια αλλιώς στο rouamat.info@gmail.com.
Καλή εβδομάδα σε όλους!
Κωνσταντίνος Μουράτης
