Και να που φτασαμε να δούμε και το πρώτο έτος της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα (τεχνικά είναι το δεύτερο αλλά ας μην προβούμε σε τεχνικές λεπτομέρειες). Ακόμα μια χρονιά αφήνουμε πίσω αναλιγιζόμενοι τις σωστές επιλογές που κάναμε και τα λάθη που δεν πρέπει να επαναληφθούν... Κι όμως όσο κι αν μας τρωει μέσα μας ότι είναι καιρός για αλλαγή, για να πούμε όχι σε κακές συνήθειες, σε λάθος αποφάσεις και προπάντων όλων όχι σε λάθος άτομα, ξέρουμε βαθιά μεσα μας ότι κάτι στο resolution του 2011 θα πάει στραβά.
Δεν λέω πως πρέπει να 'μαστε απαισιόδοξοι απλά οι πρώτες μέρες του χρόνου μοιάζουν να σαν ένα déjà vu. Κάθε χρόνο μετά από αμέτρητρες ώρες μπροστά από τον καθρέφτη ορκιζόμαστε στον εαυτό μας πως θα αλλάξουμε θα γίνουμε καλύτεροι από αυτό κι όμως κάθε χρόνο και χειρότερα. Αυτό δεν σημαίνει πως όλοι γινόμαστε πιο χάλια, κάθε άλλο. Αυτό είναι και η μαγεία της κοινωνίας ως συνόλου, κάποια από μας καταλήγουμε καλύτεροι και κάποιοι όχι και τόσο.
Το αποτέλεσμα πάντως είναι το ίδιο. Επί τριάντα χρόνια τώρα η Ελλάδα κοίταζε ψηλά και πήγαινε μπροστά ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε... Δεν ξέρω αν πρόκειται περί φρούδων ελπίδων ότι κάποια στιγμή κάτι θα άλλαζε ή ότι τα ψέματα περί αλλαγής ούτε οι ίδιοι δεν τα πιστεύαμε...
Καλές ή κακές οι επιλογές το θέμα είναι ότι τις κάναμε και μόνο η ιστορία θα μας δείξει τι απ' τα δύο ισχύει. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι διότι είναι παρελθόν πλέον, παρά μόνο να κάτσουμε πάλι μπροστά από τους καθρέφτες μας και να προβάρουμε τις υποσχέσεις για το παρόν έτος.
Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι από φέτος θα έχουμε έστω και μερικές αλλαγές προς το καλύτερο για τον καθένα προσωπικά, διότι αν πιάσω την οικονομία... αφήστε το καλύτερα.
Προτού κλείσω θέλω να πω ένα γεια στον Blake Edwards δημιουργό του ροζ πάνθηρα και τον Leslie Nielsen με το μοναδικό κωμικό ταλέντο του που μας χάρισαν επανειλημμένα γέλια και χαρές, ήταν ίσως μία από τις μεγαλύτερες απώλειες μέσα στο 2010 μετά το εισόδημα μας...
Κωνσταντίνος Μουράτης
kmouratis@rouamat.com
