Περνάμε δύσκολους καιρούς και όλοι το αναγνωρίζουμε αυτό. Η κρίση μας έχει τσακίσει. Άνετα θα μπορούσα να γράψω ένα τραγουδάκι αισιοδοξίας αλλά με πρόλαβαν και σας έσωσαν. Ο Θάνος Καλλίρης (δεν ακούω και πολλά ελληνικά απλώς έτυχε να πέσω πάνω σε αυτό) ερμηνεύει ένα καινούργιο κομμάτι που μας περνάει ένα πολύ ωραίο μήνυμα και μας κάνει να βλέπουμε όλα τα περίεργα της ζωής καλύτερα. Ακούστε το και απολαύστε το.
Το 1956, μια τελείως άλλη εποχή από την σημερινή, είχε ξεκινήσει να προβάλεται για πρώτη φορά στα χρονικά η Eurovision. Τότε βέβαια είχε ξεκινήσει με 14 χώρες και είχε πολλά διαφορετικά πράγματα από τα σημερινά. Μέχρι σήμερα λογικό να έχει αλλάξει γιατί έχουν περάσει και 56 χρόνια. Η Ελλάδα βέβαια μπήκε σε αυτόν τον διαγωνισμό το 1974.
Από τότε σχεδόν και κάθε χρόνο συμμετείχε η χώρα μας και το κοινό άρχισε να αυξάνεται. Πρώτα, ίσως, απευθυνόταν σε μεγάλης ηλικίας κοινό, αλλά χρόνια με τα χρόνια κατέβαινε. Υπάρχουν όμως και οι φανατικοί της διοργάνωσης που πρέπει να την δουν. Από τότε που έγινε άκρως πολιτικό θέμα όμως δεν νομίζω ότι ασχολούνται και πολλοί…
Το θέμα μας όμως είναι η φετινή χρονιά. Η ελληνική αποστολή πήγε με ένα τραγούδι έτσι κι έτσι, θα το έλεγε κανείς και πήρε την έβδομη θέση από το πουθενά. Η μουσική βιομηχανία περνάει κρίση. Τα τραγούδια που στέλνουμε στην Eurovision είναι ασχολίαστα. Το απίστευτο είναι ότι είχαμε βγει πρώτοι στον πρώτο ημιτελικό (άλλη μπούρδα κι αυτή). Ποιος να το πίστευε! Τα παιδιά έφυγαν με ψηλά το κεφάλι και συγχαρητήρια τους, αλλά πως και έβδομοι δεν έχω καταλάβει ακόμα. Λογικά μας λυπήθηκαν που περνάμε τόσα με την κρίση και είπαν να μας κάνουν να χαρούμε λίγο. Καλοί άνθρωποι μωρέ. Για όσους δεν άκουσαν το κομμάτι hereitis:
