Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα...

Με κομμένη την ανάσα παρακολουθήσαμε όλοι την προηγούμενη Τετάρτη τον τελικό του Ισπανικού κυπέλλου εν ονόματι Copa Del Rey, που βρήκε αντιμέτωπες δυο παλιές γνώριμες ομάδες γνωστές για τα καυτά ντέρμπι τους.  Δεν θα μπορούσαν να είναι άλλες από της δύο πρωταγωνίστριες της Primera Division.  Από τη μια μεριά έχουμε τη βασίλισσα της Μαδρίτης Real Madrid και από την άλλη έχουμε την Βarcelona κάτοχο του περσινού πρωταθλήματος. Οι δυο αυτές ομάδες ήταν αντιμέτωπες την προηγούμενη εβδομάδα στο πρωτάθλημα και ήρθαν ισόπαλες μέσα στο Santiago Bernabeu στη Μαδρίτη. Διατηρώντας έτσι το προβάδισμα της Μπάρτσα η οποία απ' ότι φαίνεται θα κατακτήσει ακόμα ένα πρωτάθλημα για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Οι μερενχες (Ρεάλ Μαδρίτης) ουσιαστικά έπαιζαν με την πλάτη στον τοίχο καθώς ο πρωταρχικός τους στόχος ήταν το πρωτάθλημα, πράγμα που μοιάζει άπιαστο όνειρο πια. Παρ' όλα αυτά  το να είσαι πρωταθλητής δεν είναι ένας απλός τίτλος είναι τρόπος ζωής, έστω και αν έχεις να υπερνικήσεις έναν αντίπαλο που τον έχουν αποκαλέσει την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών. Ο πήχης ανέβηκε αρκετά ψηλά και αγώνας ήταν αναμενόμενο να σπάσει κυριολεκτικά νεύρα.

     Ένα ματς με γερές δόσεις άγχους για τους φιλάθλους των δύο ομάδων, με γρήγορο ρυθμό και

αρκετές φάσεις σε σχέση με τον El Clasico της περασμένης ομάδας, τους απλούς λάτρεις της στρογγυλής θεας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το παιχνίδι ήταν μοιρασμένο, αφού η κάθε ομάδα επικράτησε από ένα ημίχρονο, με πρώτη την Ρεάλ η οποία ξεκίνησε πιο δυναμικά πιέζοντας περισσότερο και έχοντας τον πρώτο λόγο στις φάσεις και με τελικό εκφραστή της τον Pepe να πετυχαίνει το δοκάρι λίγα λεπτά πριν το τέλος του ημιχρόνου. Στο δεύτερο ημίχρονο τον κύριο λόγο είχε η Μπαρτσελόνα η οποία ανέβασε την απόδοση της παίζοντας αυτό το απίστευτο passing game και δημιουργώντας  έτσι και αυτή με τη σειρά της, φάσεις για γκολ. Έφτασε ακόμα να σκοράρει με τον Pedro στο δεύτερο ημίωρο της ανάπαυλας αλλά ο επόπτης τον σημείωσε σε θέση off side, αναστέλλοντας έτσι την προσπάθεια του να δώσει το προβάδισμα στην Μπαρτσελόνα. Η κανονική διάρκεια του αγώνα έληξε ισόπαλη και ετσι συνέχισαν το ματς στην παράταση. Η κόπωση και από τις δύο πλευρές ήταν λογική και στο σημείο αυτό η νίκη απαιτούσε φοβερές ψυχικές δυνάμεις. Το πολυπόθητο γκολ ήρθε στο εκατοστό λεπτό από τον πανταχού παρών C.Ronaldo ο οποίος μετά από σέντρα του Di Maria σε πρώτο χρόνο εκτέλεσε τον τερματοφύλακα με κεφαλιά στην αντίθετη γωνία και χάρισε τον πρώτο τίτλο στη βασίλισσα για τη φετινή σεζόν. Η γενική άποψη είναι οτι τέτοια ματς αποτελούν χαρά για το ποδόσφαιρο, η δική μου είναι ότι ακόμα και όταν παίζεις με εναν αντίπαλο που φαινομενικά είναι καλύτερος από σένα δείχνοντας τέτοιο πάθος και τέτοια θέληση, όλα τα εμπόδια μπορούν να παρακαμφθούν, όσοι είδατε το ματς ξέρετε για τι πράγμα μιλάω οι υπόλοιποι θα μείνουν στα highlights...

Δημήτρης Ασλανίδης

One Gear, No Brakes...

Τι είναι το fix gear bike?

Ο πιο απλός τύπος ποδηλάτου και ο πιο παλιός λέγεται fix gear bike. Είναι ευρέως γνωστό στην Αμερική (ε ! που αλλού ) και στις μεγάλες πανεπιστημιουπόλεις ανά τον κόσμο. Το χρησιμοποιούν συχνά για delivery και δεν εννοώ πίτσες κτλ, εννοώ οικονομικά, δικηγορικά χαρτιά και έγγραφα μεγάλων εταιριών οι οποίες προσλαμβάνουν πορωμένους τυπάδες με ποδήλατα για γρήγορη μεταφορά. Το ποδήλατο αυτό έχει μόνο μια ταχύτητα “single speed” χωρίς ελεύθερο πεντάλ, δηλαδή κάθε φορά που κινείται το ποδήλατο κινούνται και τα πεντάλ. Αν βάλεις κόντρα θα κοκαλώσει η πίσω ρόδα! Αυτό στην αρχή έχει περίεργο feeling γιατί όλη έχουμε λίγο πολύ τη συνήθεια να μη κάνουμε πεντάλ σε μια κατηφόρα, όμως μετά από καιρό practice έχεις καλύτερο έλεγχο του ποδήλατου. Το ίδιο σύστημα έχουν και στη ποδηλασία, τα ποδήλατα στους αγώνες πίστας. Θα χρειαστεί 1-2 εβδομάδες μέχρι να εξοικειωθεί κάνεις πάνω σε ένα fixaki, τότε όμως θα έχει μια διαφορετική ποδηλατική εμπειρία.


Γιατί θα θέλατε ένα τόσο πολύ...?!

Fun, Joy, Fitness, Form, Art, Freedom είναι λέξεις που χαρακτηρίζουν την φάση fix bike. Πως; Είναι σχετικά απλό!
Είχε ο πάππους, ο μπαμπάς, ο θείος ή ο γείτονας ποδήλατο από τα νιάτα του; Το έχει στην αποθήκη ή στην αυλή και το τρώει ο ήλιος, η υγρασία και το βλέπεις σχεδόν καθημερινά και ούτε που του δίνεις σημασία; Μπροστά σου έχεις ένα τέλειο fix. Είτε είναι κουρσάκι είτε messenger δεν έχει σημασία. Από τη στιγμή που θα το πάρεις με λίγο μεράκι μπορείς να κάνεις το δικό σου fixaki όπως εσύ το θες. Το αποσυναρμολογείς σε πρώτη φάση ( ρόδες, σέλλες, παλουκόσελλα, λαιμοί, κτλ) και κρατάς μόνο το σκελετό “frame”. Ένα χέρι τρίψιμο, ένα χέρι αστάρι, βερνίκι και το χρώμα που σου αρέσει! Το μόνο που θέλεις είναι μεράκι και από λεφτά είναι σχετικά πολύ πιο οικονομική η όλη διαδικασία από το να αγοράσεις ένα καινούριο! Βεβαία το κόστος ανεβαίνει όσο του προσθέτεις καινούρια ανταλλακτικά! Αν κάποια ανταλλακτικά είναι κατεστραμμένα θα αλλαχτούν ( κασέτες, πεντάλ κτλ). Φρένα; Μπα! Στα fix το φρένο δεν είναι απαραίτητο καθώς το “brake less” δίνει το κάτι παραπάνω στο extreme feeling και κάτι λιγότερο στο συνολικό βάρος.

 Γιατί; Γιατί έτσι...! Κάθε fix bike είναι διαφορετικό και είναι μια προέκταση του εαυτού! Είναι ανάγκη προσωπικής έκφρασης πάνω στο ποδήλατο και ελευθερίας! Ότι χρώμα θες, ότι ζάντες θες (είτε 36 άρες είτε 18 είτε κοκάλινες ), ότι τιμόνι θες ( ταυράκι ή ισχίο ) και το “τσουλάς” όπως θες. Για αρχή αρκούν η άπλες βόλτες με το καινούριο σου fixaki μέχρι να εξοικειωθείς. Από τη στιγμή που δε σου φτάνουν η βόλτες... Χάχα!!! Eκεί αρχίζει το riding urban madness.

Τα tricks με το fix μοιάζουν πολύ με αυτά του bmx και trial! Είναι μια μίξη και των δυο που συνδυάζει τη δεξιοτεχνία των bmxαδων και την ισορροπία του trial. Πέρα από τα tricks οι ταχύτητες που φτάνει κανείς με ένα τέτοιο ποδήλατο είναι αρκετά μεγάλες σε σχέση με ένα mtb ένα bmx ή ένα dirt bike που το κάνει ακόμα πιο πορωτικό!  Βέβαια με τα ελληνικά δεδομένα, για τους streetaδες είναι κάπως δύσκολο και επικινδύνο εγχείρημα, έως αρκετά χωρίς ποδηλατόδρομους και τόσο μποτιλιάρισμα με ότι συνεπάγεται αυτό! 'Ομως μετά από λίγο καιρό θα βρεις το “δρόμο” σου και ένα  spot στο οποίο μπορείς να κάνεις practice με την παρέα ώρες ατελείωτες.

Το fix είναι άθληση, τέχνη, οικολογία, χαρά, ευχαρίστηση, ελευθερία! Ο John Balzar το 2005 έγγραψε για τους fixαδες στους TIMES Los Angeles “Call them maniacs, and chances are they will swell with pride.”...”Tell them that you just don't understand what the devil they're doing, and they'll talk your helmet right off.”

Ορίστε και ένα δείγμα για να πάρετε μία γεύση

Καλές γιορτές! Ride safe...!

Γιάννης Βασσάρας