To 2005 όταν για πρώτη φορά είδα την ταινία V for Vendetta ομολογουμένως έπαθα την πλάκα μου! Ναι είπα υπάρχουν τέτοιες κοινωνίες ή αν μη τι άλλο μπορούν να υπάρξουν αλλά όχι σε μας. Όχι ξανά… Και μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια είδα το σενάριο να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Μπορεί όχι με την ίδια σειρά αλλά ας δούμε τα πράγματα ως έχουν. Μία δολοφονία ενός αθώου από ένα αστυνομικό που θα πυροδοτήσει αμέτρητες εξεγέρσεις και θα σημάνει τον τελειωμό μία κυβέρνησης ασύμμετρων απειλών. Στη συνέχεια την διαδέχεται μία εξουσία φαινομενικά στοργική που αποτελεί την μοναδική λύση, δεδομένων των συνθηκών, που σιγά σιγά ακολουθείται από πολιτικές μη πολιτικά ορθές, με την δικαιολογία των αναπόφευκτων αλλαγών. Τέλος έχουμε την μεγάλη εξέγερση που αποτελείται από οδομαχίες, απειλές και προπηλακισμούς πολιτικών προσώπων και δεν ξέρουμε τι άλλο μέλλει να ακολουθήσει…
Κι αφού τις δύο πρώτες σκηνές τις έχουμε συζητήσει και με το παραπάνω στο παρελθόν, ας περάσω στην τρίτη… Όπως μαλώνουνε ο σκύλος και η γάτα… Κράτος και πολίτης ήτανε φίλοι μια φορά κι ένα καιρό. Δεν αποτελούν προφανώς εχθρούς απλά πολλές φορές ο πρώτος δεν κάνει ότι του ζητάει ο δεύτερος, με το σκεπτικό ότι αυτός ξέρει καλύτερα. Βγάζετε κάποιο νόημα; Δεν πειράζει η ουσία είναι η εξής: Εκλέχτηκαν κάποιοι από κάποιους άλλους για να μπορούν κάνουν αυτό που δεν μπορούν να πετύχουν συντονισμένοι οι άλλοι, εξ’ ου και το ότι νομοθετικά έχουν δικαίωμα να μιλούν για αυτούς. Ελεύθερο πολίτευμα είναι και το όνομα της Δημοκρατία. Σε κάποια σαλόνια παρ’ όλα αυτά, θεωρείται ότι αυτό που έχουμε στις μέρες μας αποτελεί την κακή ξαδέρφη της που την μισούσε όλο τον καιρό περιμένοντας μία μέρα να πάρει την θέση της. Αφενός διότι δεσμεύει μυαλά και συνειδήσεις εξίσου αν όχι περισσότερο από απολυταρχικά καθεστώτα, αφετέρου διότι έχει ένα απίστευτα γλυκό πρόσωπο που σε αποπροσανατολίζει και μόνο αν κοιτάξει κάτω από το μακιγιάζ θα μπορέσεις πραγματικά να δεις τι συμβαίνει. Συμφέροντα, διαφθορά, δολοπλοκίες. Αλλά, η κριτική του συστήματος αποτελεί στείρα ανάλυση και την αφήνω για μελλοντικά φιλοσοφικά άρθρα με πολύ όρεξη για συζήτηση. Η ουσία είναι ότι κάποιοι έτυχε να την δούνε και να αντιδράσουν στην ασχήμια που έχει αλλά και στην ασχήμια που προσπαθεί να επιφέρει.
Εδώ ερχόμαστε, λοιπόν, για δούμε τι συμβαίνει. Μέσα στις τελευταίες μέρες διάβασα δεκάδες άρθρα και περιστατικά για επιθέσεις σε βουλευτές κατά πρόσωπο αλλά και προς το προσωπείο, ουπς! συγγνώμη πρόσωπο τους ήθελα να πω. Από ύβρις και γκραφίτι στον τοίχο μέχρι κανονικό ξυλοδαρμό. Πόσα αληθεύουν δυστυχώς δεν μπορώ να γνωρίζω και ο Τεν Τεν είναι πλέον συνταξιούχος και αγανακτισμένος!
Το θέμα χρήζει ιδιαίτερης προσοχής πάντως, καθώς αποτελεί δίκοπο μαχαίρι. Από την μία έχουμε τους βουλευτές που απαιτούν να τελειώσει αυτό το θέμα καθώς είναι άκρως αντιδημοκρατικό και αποτελεί βιαιότητα, που παραπέμπει σε χαλεπούς καιρούς που κανείς δεν θέλει αλλά καθείς μπορεί να θυμάται. Στην φυσική μαθαίνουμε ότι υπάρχει δράση και αντίδραση. Η αντίδραση δε, είναι ίσης ή σχεδόν ίσης δύναμης με αυτήν της δράσης. Συνεπώς όσο βίαιη αντιλαμβάνεται την διακυβέρνηση αυτής της χώρας ο λαός, άλλο τόσο βίαια θα αντιδρά σε αυτήν. Επιπρόσθετα ναι μεν θα έπρεπε να δέχεται ο λαός τις εκάστοτε πολιτικές, στα πλαίσια της νόμιμης και ενσυνείδητης (έστω κι αυτό το 60% που πήγε να ψηφίσει) εκλογής των εν λόγω εκπροσώπων, αλλά μόνο όταν αυτές εξυπηρετούν εγχώρια και όχι διεθνή συμφέροντα. Δηλαδή, όπως είπα στο προηγούμενο άρθρο μου το να πουληθεί μέρος της ΔΕΗ στα πλαίσια αναζήτησης ρευστού, δεν είναι κακό, εν αντιθέσει θα ξαλαφρώσει και λίγο το σύστημα. Αλλά το να βγει πιο φτηνό να την αγοράσει κάποιος παρά να καταναλώσει ρεύμα από αυτήν, επειδή έχει βαυαρικές ρίζες όσο να ναι δεν αποτελεί μέθοδο για το κοινό καλό. Συνεπώς καλό θα είναι οι πολιτικοί μας να προσέχουν πόσο δυνατά θα χτυπούν το χέρι στον τοίχο διότι μπορεί να σπάσουν κανένα κόκαλο.
Από την άλλη περνάμε στο αντίπαλο δέος. Στον λαό που αντιδρά στα πλαίσια της δημοκρατίας αλλά με μη δημοκρατικούς τρόπους. Αντιφατικό μεν, δικαιολογημένο δε. Πως γίνεται ένας άνθρωπος που πνίγεται όταν δεν μπορεί να ακουστεί, να προσπαθεί να πνίξει δια πυρός και δια ροπάλου οποιαδήποτε άποψη που διατυπώνεται από άτομα τα οποία, επιβεβαιωμένα πλέον, δεν εξυπηρετούν δικούς του σκοπούς; Απλό, το είπε ο Χατζηδάκης στο απίστευτο τραγούδι Κεμάλ «με φωτιά και με μαχαίρι μόνο, ο κόσμος προχωρεί». Ναι αλλά… Αν σου γίνει συνήθεια περνάς πολύ εύκολα την λεπτή αυτή γραμμή, του τραμπουκισμού. Συνεπώς το ακολουθεί η μία επίθεση μετά την άλλη όχι μόνο δεν ενδυναμώνει την επανάστασή σου, αλλά αμαυρώνει και την εικόνα σου, βάζοντας σε στο ίδιο καλούπι με αυτούς που πολεμάς.
Αυτό λοιπόν που θα πω είναι προσοχή στις πράξεις και εγκράτεια στα συναισθήματα και όταν τα προσωπεία πέφτουν τότε ο κόσμος παρακολουθεί για να ξέρει ποιον να χειροκροτήσει και που να πετάξει τις χαλασμένες ντομάτες…!
Καλή εβδομάδα σε όλους και προσοχή μην πουντιάσετε!
Υ.Γ. Κρύψτε τις καμαριέρες ο Στρος-Καν είναι και πάλι ελεύθερος!
Υ.Γ.1 Οι ηθοποιοί σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη θα προβούν σε 24ωρες απεργίες. Μην ανησυχείτε, ανοίξτε το κανάλι της Βουλής!
Κωνσταντίνος Μουράτης
kmouratis@rouamat.com
