Για μία ακόμη φορά, ένα κοινωνικό επεισόδιο πήρε τεράστιες πολιτικές διαστάσεις. Η δολοφονία του 44χρονου από 2 μετανάστες έχει πυροδοτήσει την τελευταία εβδομάδα πολιτικές συζητήσεις σε διάφορα καφέ και ιστότοπους. Για τη Βουλή δεν ξέρω.... Ετοιμαστείτε για το μπαμ. Αυτά που άκουσα έκαναν τα αυτιά μου να ματώσουν και το κεφάλι μου να εκραγεί. Άκουσα έξυπνους, μορφωμένους ανθρώπους να ζητάνε περιορισμό των ελευθεριών τους, άκουσα επίσης έξυπνα άτομα, σχετικά με το αντικείμενο της πολιτικής να ζητάνε απέλαση.
Εύχομαι να μη βρεθείτε στη θέση να μισείτε το μέρος που έτυχε να γεννηθήκατε. Εύχομαι να μη σας περάσει από το μυαλό να αναζητήσετε καινούργιο σπίτι (με την έννοια του home) κάπου όπου θεωρείτε ότι ανήκετε και εύχομαι οι άνθρωποι του μέρους που θα πάτε να μη σας αποκλείσουν. Δυστυχώς, αυτό που απεύχομαι είναι η δική μου καθημερινή βασανιστική σκέψη για το μέλλον. ΟΙ μισοί Έλληνες κατοικούν στο εξωτερικό (ναι, έχουμε 10 εκατομμύρια μετανάστες που γίνονται με τη σειρά τους "βάρος" σε άλλα κράτη), οι άλλοι μισοί από αυτούς που έμειναν θα φύγουν τώρα και δε θα μπω καν στον κόπο να θίξω ζητήματα περί προσφυγιάς Ποντίων και Μικρασιατών που είναι ένα ποσοστό άνω του 25% όπως επίσης και των κυρίων -ογλου των οποίων η καταγωγή είναι τούρκικη-και περήφανη. Σε ένα επόμενο άρθρο, έχω επίσης σκοπό να καταρρίψω την εσφαλμένη σύνδεση, που έχουν κάνει οι περισσότεροι, των νεοελλήνων με τον πολιτισμο της αρχαίας ελλάδας. Με γεια την ομοιογένεια.
Στο ψητό. Ελλάδα, ήθελες ΕΕ? Ήθελες να κάνεις την Αθήνα μητρόπολη? Ήθελες να γίνεις από αναπτυσσόμενη αναπτυγμένη χώρα? Τα νέα είναι ότι οι αναπτυγμένες χώρες της ΕΕ, και δη οι μητροπόλεις του μεγέθους Παρισιού, Λονδίνου, Μόσχας, Ρώμης και 10 ακόμη σίγουρα, έχουν ΕΔΩ ΚΑΙ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ένα ποσοστό άνω του 10% σε μετανάστες τους οποίους έχουν απορροφήσει. Πώς? Τους προσέφεραν σπίτι, τους προσέφεραν ένα κοινωνικό σύνολο στο οποίο οι ίδιοι ήθελαν να συμμετάσχουν. Ένας οικονομικός ή πολιτικός μετανάστης είναι ένα άτομο το οποίο ψάχνει απελπισμένα μια ταυτότητα καινούργια για να ταυτιστεί, έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη από όλους να νιώθει ότι ανήκει κάπου. Όταν αυτό το εκμεταλλεύεσαι με τον προσιδοφόρο τρόπο, "εξελληνίζεις", στην περίπτωσή μας, και ενσωματώνεις το μετανάστη στο ελληνικό εργατικό δυναμικό και στην ελληνική παιδεία. Όταν όμως εσύ τον δείχνεις με το δάχτυλο όπου και να πάει, αυτό πυροδοτεί το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα: τον κάνεις να υπερασπιστεί την ταυτότητα που ήδη έχει και, από εκεί που τη μισούσε και ήρθε εδώ για να την ξεφορτωθεί, του δίνεις ένα λόγο να την αγκαλιάσει από την αρχή και να την υπερασπιστεί. ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ λέγεται και το κάναμε και μεις στους γονείς μας και στα "κουλ" παιδία του σχολείου μας (και πολύ πιθανό να το κάνουμε ακόμη).
Είμαστε ωστόσο σε μία φάση που θέλουμε να επιρρίψουμε ευθύνες. Μην πας μακριά. Εσύ φταις. Και γω φταίω. Κι ο μπαμπάς σου και -σίγουρα- ο μπαμπάς μου. Αλλά ίδιον του λαού μας είναι ότι φταίνε όλοι εκτός απο μας.
"Γιατί κύριε δεν κόψατε απόδειξη?"
"Ο μόνος είμαι...?"
Είναι φυσικό λοιπόν να προσπαθήσουμε να επιρρίψουμε τις ευθύνες στους πιο αδύναμους, σε αυτούς που δεν έχουν τρόπο να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, σε αυτούς οι οποίοι είναι οι μόνοι που έχουμε εξουσία πάνω τους. Κάνουμε δηλαδή σαν τα παιδάκια του δημοτικού με τις "τάσεις βίας". Μας δέρνουν στο σπίτι οι δικοί μας, μας λένε ανίκανους, μας κατηγορούν και για το διαζύγιό τους και την επόμενη μέρα, εμείς πάμε και βαράμε το παιδάκι με το σύνδρομο Ντάουν επειδή δε θα μπορέσει να σηκώσει κεφάλι.
Οι αιώνες της Ιστορίας μας δείχνουν ότι οι άνθρωποι δεν επέλεγαν ποτέ να μένουν με άτομα διαφορετικά από αυτούς και, όταν αυτό συνέβαινε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το αποτέλεσμα ήταν πόλεμος. Να συμπληρώσω ότι πιστεύω στον πόλεμο, πιστεύω ότι είναι στη φύση του ανθρώπου όπως είναι και το να καταδικάζει το διαφορετικό, ίσως πάλι διάβαζα πολύ Νίτσε στα οργισμένα νιάτα μου. ΝΑΙ, είναι φυσιολογικό γιατί είναι στη φύση μας, και είναι στη φύση μας επείδη δεν μπορεί κανείς μας να αρνηθεί την ιστορία, ειδικά όταν το pattern δράσης-αντίδρασης είναι τόσο ίδιο. Επιλέξαμε ΟΜΩΣ να ανήκουμε στην κοινωνία που, σε αυτόν τον αιώνα αλλαγών, ο πολιτισμός και ο πλανήτης μας ωθούν να ξεπεράσουμε την ανθρώπινη φύση μας και να γίνουμε κάτι ανώτερο από δίποδα θηλαστικά. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πρέπει να υποστηρίξουμε τις γνώσεις που έχουμε για τη "ζωική μας υπόσταση", όχι για να βρίσκουμε πανάκεια, αλλά για να γίνουμε αυτό που υποστηρίζουμε, όντα με γνώσεις και φιλοσοφικές αναζητήσεις, σε θέση να βλέπουμε διαχρονικά την εξέλιξή μας σαν είδος χωρίς να μένουμε στην ίδια φάση.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΣΑΝ ΟΝΤΑ ΚΑΤΩΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ
Σοφία Πυργιώτη
spyrgioti@rouamat.com
