Τέλος του Πάσχα λοιπόν και βάζουμε πλώρη για μία νέα αρχή, με την ελπίδα ότι σε αντίθεση με τις ευχές της Πρωτοχρονιάς, αυτές της Κυριακής θα πιάσουν τόπο. Κι όμως με τα κοινότυπα ευχετήρια των πολιτικών και τα μέτρα που βλέπουμε στον ορίζοντα, κάπου φαίνεται να αντιφάσκουμε...
Κοινό στοιχείο των λόγων που έβγαλαν οι πολιτικοί μας από τους τόπους που πέρασαν τις διακοπές τους αποτελούσε η λέξη ελπίδα. Και κάπου εδώ θέλω να μείνω καθώς μπερδεύομαι λίγο. Ξεκινώντας από τον πρωταγωνιστή μας σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, τον πρωθυπουργό κ. Παπανδρέου, έχω μερικές ενστάσεις. Στη δήλωση του μου έμειναν δύο βασικά πεδία. Πρώτον η φράση «...κάνουμε προσπάθειες, ώστε να είμαστε κάποια στιγμή περήφανοι για την πατρίδα μας...». Μα είναι δυνατόν ο αρχηγός μας, το πρώτο πρόσωπο και να ξεστομίζει τέτοιου είδους λόγια;! Όλοι γνωρίζουμε ότι δεν είμαστε η καλύτερη, πιο αξιόπιστη και αξιέπαινη χώρα, πρώτος εγώ μάλιστα μας κατακρίνω για καθημερινά συμβάντα που μας τρελαίνουν σαν κοινωνία, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να δώσω δικαίωμα σε κανέναν να θεωρήσει την χώρα μου ντροπή, πρώτον και κύριον διότι προσβάλω εμένα... Βέβαια μην ξεχνάμε εγώ μεγάλωσα εδώ, όχι στην Σουηδία ή στην Αμερική... Το μοναδικό που έχω να πω εδώ είναι προσοχή στον κ. Παπανδρέου, διότι το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού! Η δήλωση σας στους FT το 2009 περί μίας διεφθαρμένης χώρας, σας και μας στοίχισε πολύ, και ξέρουμε όλοι ότι αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει! Το δεύτερο σημείο που μου κάθισε κάπως αποτελούσε η δήλωση ότι «μαζί θα περπατήσουμε αυτό τον δρόμο». Απορώ ποιος του γράφει τους λόγους, διότι αδυνατώ να καταλάβω πως μετά από ενάμιση χρόνο ταλαιπωρίας του Έλληνα πολίτη και μόνο αυτού, επιμένει η κυβέρνηση σε αυτές τις φράσεις. Ας πούμε τα πράγματα ως έχουν, το μοντέλο Κλεοπάτρα και σκλάβοι που χτίζουν πυραμίδες επέστρεψε. Τώρα βέβαια αυτοί είχαν και μία οπτασία να κοιτούν όταν τους μαστιγώνουν, εμείς με το Γκράουτσο Μαρξ στυλ απέναντι σε τι να ελπίζουμε;
Η δήλωση του προέδρου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Σαμαρά από την άλλη ότι είναι καιρός πλέον για χειροπιαστή ελπίδα και όχι αέρα, όσο να ναι κάπως με παραξένεψε. Ένα κόμμα που ελπίζει σε μείωση ποσοστού του αντίπαλου δέους και όχι σε αύξηση του δικού του, μάλλον παρουσιάζει μία πιο παθητική στάση. Το γεγονός ότι ο ρόλος της ΝΔ έχει παραμείνει στην αερολογία μέσα από τα ΜΜΕ και σε τίποτα παραπάνω από παιδιάστικες αντιδράσεις κοστίζει πολύ σε εμπιστοσύνη στο πρόσωπο της. Αν λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε ξανά για χειροπιαστές ελπίδες, θα περίμενα την αντιπολίτευση να παίξει τον ρόλο που της δόθηκε, παύσει την εμμονή του Μνημονίου, και να δράσει υπέρ του λαού που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται.
Τέλος από τα μικρά κόμματα δεν έγινε κάποια ουσιαστική δήλωση, καθόλου πρωτοφανές βέβαια δεδομένης της πορείας του τον τελευταίο καιρό... Αν θα μπορούσα να αναφέρω μία τελευταία δήλωση αυτή θα ήταν αυτή του προέδρου της Δημοκρατίας, του κ. Παπούλια. Κατά τον πρόεδρο λοιπόν, ο Έλληνας έχει γερές αντοχές και θα υπερβεί τις δυσκολίες που του παρουσιάζονται. Εγώ αυτό που έχω να πω είναι αν δεν υπάρξει υποστήριξη εκ των έσω, ουδεμία αλλαγή δεν μπορεί να επέλθει...
Σε όλες τις δηλώσεις άκουσα ένα παραλληλισμό Ιησού Χριστού και Γολγοθά – Έλληνα πολίτη και κρίσης. Πρώτον ο Χριστός πέρασε βασανιστήρια για 7 μέρες και εμείς βρισκόμαστε στις 430+ και ακόμα μετράμε. Δεύτερον ας μην είμαστε τόσο αλαζόνες ώστε να πιστεύουμε στην θεϊκή υπόσταση μας, σε σημείο να θεωρούμε ότι πρέπει να τραβήξουμε τόσα πολλά ώστε να αναστηθούμε, πολύ παραπάνω δε να θεωρούμε δεδομένο ότι θα υπάρξει Ανάσταση.
Χρόνια Πολλά σε όλους τους Γιώργους και Γεωργίες και να έχουμε μία καλή εβδομάδα!
Κωνσταντίνος Μουράτης
kmouratis@rouamat.com
