Καλή μας εβδομάδα λοιπόν και ελπίζω να μην έχουμε τόσα πολλά να δούμε αφού, έχω ακούσει κι έχω δει τόσα που έχω αρχίσει να φοβάμαι και να ανησυχώ για τη κατάσταση μας.
Προτού όμως περάσω στα πολιτικά τεκταινόμενα θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ σε ένα θέμα της προηγούμενης εβδομάδας, στο οποίο δεν δόθηκε η έκταση που του αρμόζει και με αφορούσε και κάπως άμεσα για να είμαι ειλικρινής.
Ένας αναγνώστης μας. Στο άρθρο της παρασκευής με θέμα Καθηγήτρια ή Πορνοστάρ σχολίασε την αναστάτωση που δημιουργήθηκε στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας από μερικούς μπάχαλους δήθεν αριστεριστές…
Η ιστορία έχει ως εξής: Όλα ξεκίνησαν την Πέμπτη όταν ένα τσούρμο από θερμοκέφαλους μίας παράταξης (όχι αναρχοκουκουλοφόροι όπως αναφέρθηκαν) του τμήματος Πολιτικών επιστημών του Α.Π.Θ. αποφάσισαν να στείλουν τρία άτομα στο νοσοκομείο, καθώς έχουμε να περιμένουμε φοιτητικές εκλογές και κάτι τέτοιο είναι «φυσιολογικό» και να δείξουν έτσι την δύναμη τους. Την επόμενη μέρα λοιπόν, ως αντίποινα εισήλθαν στο Πα. Μακ. 5-6 (όχι 50 όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος τύπου του πανεπιστημίου) μπάχαλοι με κράνη και καταστρέψαν μερικά «τραπεζάκια». Αποτέλεσμα όλων αυτών των κατ’ εμέ τραμπουκισμών ήταν σπασμένα κεφάλια και τραπέζια. Μεγαλύτερη επίπτωση, αποτέλεσε το γεγονός, ότι για ακόμη μία φορά απεδείχθη το ποιόν του κομματικοποιημένου Έλληνα φοιτητή και πολίτη κατ’ επέκταση ντροπιάζοντας έτσι και όλους τους υπόλοιπους ομοίους στο επάγγελμα μεν, όχι στο ποιόν και το ρόλο δε.
Και το τραγικό της όλης κατάστασης είναι οι συμπεριφορές που καλλιεργούνται. Διότι αν έχεις μάθει να επιβάλεις θέσεις δια πυρός και ροπάλου σήμερα, τότε θα βάλεις φωτιά ζωντανούς τέσσερις απεργοσπάστες αύριο, στο όνομα του συνδικαλισμού και της δημοκρατίας!
Μιλάμε στις μέρες μας για μια δημοκρατική χώρα που υπέστη ένα πλήγμα από τον οικονομικο-πολιτικό τραμπουκισμό μίας κυβέρνησης και όμως την ίδια στιγμή αναθρέφουμε τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές με τέτοιο τρόπο, που η επιχειρηματολογία είναι άγνωστη λέξη και οι αξίες της δημοκρατίας βαθιά θαμμένες στον τάφο του Περικλή. Έτσι λοιπόν μετά απορούμε γιατί ένας πρωθυπουργός πρώτα συνεννοήθηκε με τον πρόεδρο του ΔΝΤ και μετά μας ανακοίνωσε-πλάσαρε το σχέδιο «διάσωσης» μας. Εξ’ ου φυσικά ότι μέχρι και σήμερα και για πολύ ακόμα δεν ερωτηθήκαμε αλλά ούτε και πρόκειται για την πορεία μας. Για να είμαι ειλικρινής η μοναδική πρακτική της εν λόγω συμπεριφοράς μου φαίνεται λογική στο φλερτ που ούτως ή άλλως έχει πεθάνει. Που να μιλάς και να λαλάς πέντε ώρες μήπως και καταλήξεις το βράδυ κάπου. Μπαπ με το ρόπαλο και παρ’ την σπίτι σου! Αστειεύομαι φυσικά, αλλά δυστυχώς παρατηρώ πολλά πρωτόγονα ένστικτα να βγαίνουν στη φόρα και αναρωτιέμαι που θα πάει αυτή η κατάσταση…
Στα ποιο «μεγάλα» τώρα, ειπώθηκαν πολλά μεγάλα λόγια την προηγούμενη εβδομάδα και δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Πρώτον, είναι δυνατόν να αποκαλεί το ένα υπουργείο το άλλο τζιτζιφιόγκους; Αυτό με οδηγεί σε δύο συμπεράσματα, είτε οι πολιτικοί μας περνάν δεύτερη εφηβεία, είτε είναι στα πρώτα στάδια της παράνοιας. Σε κάθε περίπτωση, αυτού του είδους τα φαινόμενα υποδεικνύουν ανωριμότητα από την μεριά της κυβέρνησης, έλλειψη συνοχής και εμπιστοσύνης πολύ παραπάνω δε έλλειψης εσωτερικής διαχείρισης από την πλευρά του κου. Παπανδρέου. Αλλά για να μην κατηγορώ μόνο αυτόν, μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και ο πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης! Διότι αγαπητέ μου κ. Σαμαρά άμα δεν υπάρχει ένδειξη αντιπολίτευσης από το κόμμα της Ν.Δ. δεν κρατιούνται ισορροπίες. Οπότε αποφάσισε και το ΠΑΣΟΚ να την δει Γιάννης πίνει Γιάννης κερνάει! Εμπρός στον δρόμο του κ. Παπουτσή!
Και μιας και ανέφερα την απώλεια αξιωματικής αντιπολίτευσης, ερωτώμαι σε ποια κρυψώνα έφυγε ο κ. Σαμαράς μετά από τις δηλώσεις του Στρος-Καν ότι η αντιπολίτευση δεν έπαιξε τον ρόλο της στην όλη κατάσταση. Όχι μία τέτοια είδηση αποτελεί νέο, εδώ στο RouaMat το λέμε μονίμως αλλά μία παραπάνω αξιοπιστία την απέκτησε. Ίσως να πήρε πάλι ρεπό, δεν ξέρω!
Όσον αφορά το θέμα της δήλωσης κου. Στρος-Καν για τον υποκριτή…χμ, συγγνώμη, αγωνιστή πρωθυπουργό μας, στη δεδομένη στιγμή σε συνδυασμό με την δήλωση του νομπελίστα οικονομολόγου κου. Ρουμπινί, μου μυρίζει συμφέροντα. Χαίρομαι παρ’ όλα αυτά ότι τουλάχιστον κάποιοι από του κερδοσκόπους ενδεχομένως να τιμωρηθούν, αφού η προϊστάμενη της εισαγγελίας πρωτοδικών κα. Ραϊκού διέταξε προκαταρκτική εξέταση για τη δημοσίευση στο περιοδικό Der Spiegel, που οδήγησε σε υποβάθμιση της χώρας μας.
Τραμπούκοι λοιπόν στα πανεπιστήμια, τζιτζιφιόγκοι στο υπουργείο οικονομικών, παρθένες που τελικά δεν είναι παρθένες στο ΔΝΤ κι εμείς κάπου στη μέση προσπαθώντας να βγάλουμε άκρη. Αν λοιπόν ο καθένας έχει τον ρόλο του σε αυτόν τον παραλογισμό, ο Έλληνας πολίτης τι ρόλο παίζει; Θα χαρώ να ακούσω σχόλια από κάτω αρκεί να είναι κόσμια…
Υ.Γ. Αν η Pippa είναι για να πληρώνεται 5.000.000 για μία αισθησιακή ταινία εμείς πόσα να πάρουμε για μία αισθησιακή ζωή;
Κωνσταντίνος Μουράτης
kmouratis@rouamat.com
