Αρχείο

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

Κουβέντες του στροφαλοθαλάμου: Hot Rods, where it all started from



“Ambition is a dream with a V8 engine”

Elvis Presley

















  Everything happens for a reason… Κάποτε στις μεσοπολεμικές ΗΠΑ, η γερουσία κατέστησε παράνομη κάθε δραστηριότητα που έχει να κάνει με το αλκοόλ είτε αυτή ήταν κατανάλωση είτε παραγωγή και διακίνηση. Μάλιστα έβαλε όσα μέσα διέθετε για να κάνει απολύτως κατανοητό το σκεπτικό της στον κόσμο εξοπλίζοντας με έξτρα αρμοδιότητες όλα τα μέσα ελέγχου και καταστολής, από την ακτοφυλακή και συνοριοφύλαξη μέχρι και τις εφορίες, ώστε εάν για οποιονδήποτε λόγο σε πιάναν να διαπράττεις τέτοιο αδίκημα, σε συνεργασία με την αστυνομία, να σε έφερναν προ των ευθυνών σου (ακόμη και ο Al Capone δικάστηκε και φυλακίστηκε με αφορμή αυτό). Για να γλυτώσουν οι επίδοξοι λαθρέμποροι το κυνηγητό, όταν αυτό λάμβανε χώρα επί εδάφους, έπρεπε να είναι πιο γρήγοροι από τα ήδη γρήγορα περιπολικά και καταδιωκτικά των αρμοδίων αρχών. Με βάση τη φιλοσοφία του “less is more” επιδίδονταν σε άγριο γδύσιμο του αυτοκινήτου, αφαιρώντας από προφυλακτήρες και φτερά μέχρι και κόβοντας ή και αφαιρώντας τελείως τις οροφές για να μειωθεί η μετωπική επιφάνεια του αυτοκινήτου. Όλα τα λεφτά βέβαια ήταν οι βελτιώσεις κάτω από το καπό, όταν αυτό υπήρχε βέβαια, όπου εκμεταλλευόμενοι το φοβερό potential του να είσαι ούτος ή άλλως παράνομος, ασελγούσαν στους κινητήρες για να ξεζουμίσουν μέχρι και τον τελευταίο ίππο από το εκάστου 8κυλινδρο θηρίο που αναλάμβανε χρέη powerplant (με 5 και βαλε λίτρα χωρητικότητα άνετα ηλεκτροδοτείς μια μικρή πόλη κι άσε τους ευρωπαίους να μιλάνε turbocompessor και πράσινα άλογα, με όλη τη trendια της λέξης). Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία των προκατόχων των American muscles, τα επονομαζόμενα street rods.

  Η απαρχή του customizationΜια έκφραση που ταιριάζει απόλυτα στην περίσταση είναι το μαρκετίστικο “form follows function”, κάτι το όποιο έχουν χρησιμοποιήσει κατά κόρον οι Γερμανοί (οι όποιοι μεταξύ άλλων ψεύδονται ασυστόλως όσον αφορά …και τα δυο σκέλη), και που μεταξύ μας είναι σχεδόν συνυφασμένο με την ύπαρξή μας. Γυρνώντας από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι Αμερικανοί στρατιώτες, είχαν στα χέρια τους όχι μόνο το κατάλληλο κίνητρο (ανθίζουσα αγορά αυτοκίνητου) αλλά και πλέον τις κατάλληλες γνώσεις για να επέμβουν σοβαρά στα οχήματα της εποχής. Έχοντας πάψει οι streetroders το κυνηγητό με τους πολισμάνους, έπρεπε κάπου να βρουν διέξοδο για την αναπλήρωση της διαφυγούσας αδρεναλίνης. Έτσι δειλά-δειλά και στη ζούλα επιδίδονταν σε φιλικά «ανοίγματα» για να δουν ποιος έκανε την μεγαλύτερη πατέντα, ενώ οι πρώην κοίτες λιμνών, ιδιαίτερα των υφάλμυρων στο νοτιοδυτικό κομμάτι των ΗΠΑ, έγιναν άψογα proving grounds για τους επίδοξους κοντρίστ της εποχής αφού παρείχαν πέραν από έκταση, επαρκή πρόσφυση, λόγω του σκληρού εδάφους τους, αλλά και μέχρις ενός σημείου, επίπεδο έδαφος γιατί με τις αναρτήσεις και τα ελαστικά εποχής δεν ήταν να δοκιμάζεις συχνά την τύχη σου… Οι μηχανικοί που ήρθαν από τον πόλεμο, λοιπόν, αξιοποιώντας την τεχνογνωσία που απέκτησαν επιδιορθώνοντας το πληγωμένο ηθικό των Sherman (γιατί όταν ο Porsche σχεδιάζει κάτι είναι καταδικασμένο να επιτύχει, ναι για τα Panzer μιλάω…), επιτέλους είχαν το χρόνο και την ψυχολογική ηρεμία να ασχοληθούν σοβαρά με ένα όχημα και το αποτέλεσμα αυτού ήταν μερικοί από τους πιο καλοδουλεμένους κινητήρες, οπτικά και μηχανολογικά, οι οποίοι εν πολλοίς ήταν ο λόγος που υπάρχει σήμερα μια ξεχωριστή ράτσα κινητήρων, οι αμερικάνικοι V8. Πέραν όμως από το function, είπαμε ότι έπρεπε να υπάρχει και το πολυπόθητο form, διότι όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο Mr Editor, είσαι ό,τι δηλώνεις και αν περιμένεις να εμβαθύνει κάποιος στα χαρακτηριστικά σου σε ένα άθλημα με διάρκεια αγώνα μετρούμενο σε δευτερόλεπτα είσαι χαμένος από χέρι. Έτσι, νίκελ λεπτομέρειες, αλλαγμένα σήματα και διακριτικά, φαντεζί αερογραφίες (όχι με φύκια και καρχαρίες για να ταιριάζει με τα ψάρια του βυθού σαν τo «κασελάκι» του Mr Editor…), εντυπωσιακές βαφές, επενδυμένο εσωτερικό και άλλα ντράβαλα που δηλώνουν την έπαρση του ιδιοκτήτη έκαναν την εμφάνισή τους στα αυτοκίνητα για την απόκτηση της άτυπης, αλλά πολυπόθητης, έγκρισης τύπου για να συμμετάσχεις στους ερασιτεχνικούς αυτούς αγώνες.

  The specsΣαν βάση για τα περισσότερα οχήματα αυτού του τύπου χρησιμοποιούταν είτε κάποιο coupe/roadster, είτε κάποιο φορτηγάκι (εγώ για να κουβαλάς πατάτες νόμιζα ότι τα παίρναν, άντε βάρια για κάνα grizzly…) σε κλειστή ή ανοιχτή έκδοση και αυτό γιατί, ιδιαιτέρως στις ανοιχτές εκδόσεις, το βάρος ήταν μειωμένο όπως επίσης και η μετωπική επιφάνεια αλλά κι επειδή τα πλαίσια τύπου σκάλας που χρησιμοποιούσαν τα συγκεκριμένα μοντέλα προσέφεραν άπειρες δυνατότητες μετατροπής στο αμάξωμα δίχως να επηρεάσεις στο ελάχιστο την ακαμψία και τη στατικότατα της κατασκευής (πράγμα που ούτως ή άλλως, για να το θέσω κομψά, επιδέχεται κριτικής αλλά είναι μεγάλη κουβέντα…). Όσον αφορά την ανάρτηση, καθότι η ανεξάρτητη ανάρτηση είναι φράση άγνωστη μέχρι και τις μέρες μας στους Αμερικανούς, αλλά και λαμβάνοντας υπόψιν ότι όλα αυτά τέλειωσαν λίγο πριν το ’70, όπου και εμφανιστήκαν τα πρώτα muscles (λέγε με Mustang…), μην περιμένετε πολλά. Ως επί το πλείστον στον εμπρός άξονα χρησιμοποιούταν εγκάρσια σούστα που έπαιζε παράλληλα και το ρόλο της αντιστρεπτικής ή σε πιο σύγχρονες κατασκευές γόνατα McPherson, ενώ πίσω ανάλογα με τη χρονολογία του αρχικού μοντέλου και το μεράκι του μηχανικού, οι επιλογές ποικίλαν από σουστόφυλλα με αμορτισέρ λαδιού μέχρι και άκαμπτους άξονες. Όσο για τα ελατήρια, όταν αυτά δεν στήριζαν τα μαλακά μόρια του οδηγού σε ρόλο γεμίσματος για το κάθισμα, είτε κοβόντουσαν είτε περνούσαν σκλήρυνση για να έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα οι επίδοξοι αγωνιζόμενοι (τώρα σε κατάσταση πλήρους έκτασης μη ρωτήσετε τι θα γινόταν, απλά ας μείνουμε στο γεγονός ότι το πιθανότερο να μην το δοκίμασε και κανένας). Τέλος, στο κομμάτι του κινητήρα οι επιλογές δεν ήταν και τόσο πολλές, αν ήθελες πραγματική δύναμη, αφού λίγοι ήταν οι ικανοί και αναγνωρίσιμοι 8-κύλινροι που μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις για χωρητικότητα αφού αυτός ήταν και ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για να πάρεις ισχύ. Οι επικρατέστεροι κινητήρες ήταν αυτοί της GM και της Ford αφού τα μπλοκ τους επέτρεπαν την άκρατη αύξηση της χωρητικότητάς τους, ενώ με λίγο σκάλισμα σε κυλινδροκεφαλές και περιφερειακά ήταν ικανοί να παράγουν κάμποσα άλογα (μην ξεχνάτε ότι η λύση της υπερτροφοδότησης ήρθε αρκετά αργότερα).

  Do it Φαίδων… Το καλύτερο το κράτησα για το τέλος, ο συνδυασμός αγνής αμερικάνικης μηχανολογικής απλότητας (μην ακούσω γηπεδιακού χαρακτήρα αβρότητες ότι εκεί μείνανε τελικά…) και kitsch, επιδειξιομανούς εμφάνισης (που σε αντίθεση με το καλλιτεχνικό πατινάζ που οι Ιάπωνες ονομάζουν μηχανοκίνητο αθλητισμό, είχε και έχει την ομορφιά του) συνθέτουν την αρχή της αυτοκινητιστικής κουλτούρας που χαρακτηρίζει μέχρι και σήμερα τους αμερικανούς και το όνομα της αυτού μεγαλειότητος, Hot Rods. Η συγκεκριμένη κατηγορία, ανοίγει ένα μεγάλο κεφάλαιο το οποίο και θα αναλύσουμε, ελπίζω απερίσπαστα αυτή τη φορά, σε επόμενα άρθρα. Καλές βόλτες, καλή εβδομάδα και προσοχή που βάζετε τις ηλεκτρονικές σας υπογραφές και μοιράζεστε πληροφορίες, κάτι άκουσα ότι με τη συνδρομή των Google, Facebook και Twitter, μπορεί πλέον ένας e-αστυνομικός  να παρακολουθεί ταυτόχρονα 20 και 30 άτομα, με μηδενικό κόστος…






Featherweight