“Μόνο τα ρολόγια κι εμείς δουλεύουμε τέτοιο καιρό”
φιλοσοφημένος μανάβης
Τα καλοκαίρια έρχονται και παρέρχονται, οι γνωριμίες που τα συνοδεύουν το ίδιο, ενώ οι διακοπές, ιδιαίτερα για τον γράφων, τείνουν να γίνουν μακρινή ανάμνηση, αλλά αυτό που μένει πάντα εκεί, πιστό στα καθήκοντά του, είναι το περήφανό σου τετράτροχο. Ο Mr Editor, παρέα πάντα με τον κολλητό του φίλο τον Murphy, τα κατάφεραν ακόμη μια φορά να συναντηθούν τη λάθος μέρα, τη λάθος στιγμή και η μεσημεριανή επίσκεψη στο συνεργείο δεν έλλειψε. Ο ένας εκ των κυλίνδρων είχε πεσμένη συμπίεση, όχι ότι οι άλλοι ήταν σε καλύτερη μοίρα, το μπουζί του ήταν καταλερωμένο και φυσικά ο 8v Fire δεν έλεγε να σταματήσει το «λόξυγκα». Βαλε στην εξίσωση επίσης ότι δούλευε σε ελληνικό καλοκαίρι με λιγότερο από ένα λίτρο λάδι, μερικά ml ψυκτικού, μπουζί με παραπάνω από 10.000km στην πλάτη τους και την ακόρεστη δίψα των επιβαινόντων για κλιματισμό, δεν θέλει και πολύ το μοτόρι για να αποδημήσει εις Κύριον…
Περσινά ξινά σταφύλια… Θα μου πεις τώρα, ρε «πουπουλένιο βαρίδιο» τι θυμάσαι και μας ζαλίζεις τα φρύδια, αφού τα ’παμε την προηγούμενη εβδομάδα. Έλα όμως που τα είπαμε παραπάνω από μια ακόμη φορά μέσω του rouamat και άπειρες φορές (και δυστυχώς μεθεόρτια) με πολλούς γνωστούς και φίλους που τους ήρθε από εκεί που δεν το περιμέναμε. Anyway, το θέμα είναι άλλο στην προκειμένη, απλά η ψαροκασέλα την οποία ο Mr Editor ονομάζει αυτοκίνητο (κι επειδή τυχαίνει να έχω συμβιώσει με μια τέτοια) ήταν η αφορμή ώστε για μια ακόμη φορά να μπω στο τριπάκι του τελικά πόσο cool και πόσο ευχάριστα είναι τα αυτοκίνητα σήμερα. Εν τέλει τι είναι αυτό που κάνει ένα όχημα διασκεδαστικό, πότε καταλαβαίνεις ότι απολαμβάνεις την συνεύρεση μαζί του και ποιο είναι το μέτρο σύγκρισης;
Transitional stage my ass… Η μεταπήδηση της αυτοκινητοβιομηχανίας από τη φάση του μηχανήματος οδήγησης σε αυτήν της λευκής οικοσκευής του σήμερα, ήταν κατάτις πιο μικρή και πιο απότομη από οποιαδήποτε άλλη (μέχρι και αυτήν των καταλυτών ξεπέρασε) αφού ήρθε ύπουλα και μασκοφορεμένα (κάτι σαν το «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες»). Για αρχή τα πρώτα πράγματα που εγκαταστάθηκαν ήταν μέρη του εξοπλισμού πολυτελείας, ηλεκτρικές ευκολίες, αυτοματοποιημένες διαδικασίες που άμα καθίσεις δυο φορές στο τιμόνι τις μαθαίνεις (πχ. αυτόματη ενεργοποίηση υαλοκαθαριστήρων/φώτων πορείας, έλεγχος θερμοκρασίας καμπίνας) και λοιποί φραμπαλάδες για βαριεστημένα μπαμπαδάκια και μέλη των ΚΑΠΗ. Μάλιστα, μέσα σε λιγότερο από μια 5ετία τα αυτοκίνητα απέκτησαν ευκολίες σαν αυτές που διαφήμιζαν παλιά στα «demolition man», «terminator» και «8η μέρα», παρέα πάντα με τα χαφιεδιλίκια τύπου έλεγχος πρόσφυσης, υποβοήθηση φρένου, android, windows, Google maps και γενικότερα όλα αυτά που σου κάνουν τη ζωή ευκολότερη αλλά σου αφαιρούν δυο πράγματα, το βασικό του να έχεις τον απόλυτο έλεγχο του οχήματος και την εγρήγορση του να είσαι ο οδηγός.
Παράξενος, πλην όμως γέρος… Αυτή η κουβέντα παίζει και να ταιριάζει απόλυτα σε άτομα της τρίτης ηλικίας αλλά έλα όμως που μεγάλωσα την πιο ακατάλληλη εποχή, αφού είδα και το πριν και το μετά, χωρίς όμως απόλυτα να μπορώ να επιλέξω. Guilty as charged your honor, δηλώνω φανατικός υπέρμαχος της συγκεκριμένης μεταβατικής περιόδου όπου τα αυτοκίνητα είχαν ακόμη λίγη από την αλητεία των 90’s μέσα τους, δίχως, ωστόσο, να λείπουν οι «ευκολίες» του σήμερα και μου τη σπάει που αποσύρονται έτσι βίαια για να πάρουν τη θέση τους τα δήθεν γρήγορα τυπάκια που δεν καταδέχονται να φορέσουν ούτε μπλοκέ διαφορικό και απλά βάζουν τα φρένα να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Φυσικά και έχω αναφερθεί ξανά στο γεγονός ότι πλέον είμαστε σε θέση σαν καταναλωτές να απολαμβάνουμε συνολικά καλύτερα, πιο ασφαλή, πιο γρήγορα και πιο οικονομικά αυτοκίνητα αλλά ο ιταλικός τενεκές με αναστάτωσε πάλι.
Τιμονιές ενός αισθηματία… Αν πάμε στο θέμα μας λοιπόν, εδώ να δηλώσω ότι πολλές φορές έχω διαβάσει ότι το απολαυστικό αυτοκίνητο είναι αυτό που σε ξυπνάει το βράδυ για να το πας βόλτα και που είναι η πρώτη σου επιλογή όταν φτάνει η ώρα της προσωπικής ευχαρίστησης. Συμφωνώ αλλά πρώτον ένα αυτοκίνητο που σε ξυπνάει είναι ενοχλητικό και αγενές, ενώ για πολλούς μπορεί να είναι και εμμονή και δεύτερον, αλίμονο εάν πάνω από όλα βάζεις τη μηχανή. Αντικειμενικά, είναι δυο πολύ πρώτης τάξεως κριτήρια αξιολόγησης ενός οχήματος αλλά ας βάλω εγώ ένα τρίτο. Κρινόμαστε πάντα εκ του αποτελέσματος και ο μοναδικός κριτής μας είναι ο χρόνος, για μένα λοιπόν, αυτό που μετράει είναι εξίσου το πόσο χαρούμενος θα είσαι μετά από μια βόλτα για τσιγάρα, με τη χαρά μετά τη βόλτα με την ταυτότητα στο στόμα της οποίας αφορμή ήταν τα τσιγάρα. Επιπλέον, ναι θεωρώ πιο απολαυστικό ένα αυτοκίνητο που ακόμη και μετά από μια δεκαετία συμβίωσης μαζί του, συνεχίζεις να το επιλέγεις σαν μέσο μεταφοράς έναντι οποιουδήποτε άλλου μέσου, ακόμη κι αν το παράτας καμιά φορά προς εντυπωσιασμού μιας θηλυκής κρεατοσακούλας… Είναι αυτό το τρεμούλιασμα στα ακροδάχτυλα των χεριών όταν γλιστρούν οι εμπρός τροχοί, η αίσθηση σιγουριάς μέσα στη στροφή επειδή η μηχανική πρόσφυση είναι παρούσα, η έξτρα δύναμη για να λειτουργήσει το μεσαίο πεντάλ και το ότι αισθάνεσαι ότι θα μπλοκάρουν οι τροχοί μόνο και μόνο από το βάρος του και όχι από τα χτυπήματα του ABS, που κάνουν τα αυτοκίνητα εκείνης της σχολής τόσο αρεστά σε μένα. Άσε δε, που επειδή είχαν μηχανική ντίζα, ακόμη και με ένα μοτέρ μέτριας απόδοσης δε φαντάζεσαι πόση έξτρα αίσθηση ευστροφίας σου μετέδιδε ένα τέτοιο αυτοκίνητο, ενώ καθώς ανεβαίνουν οι στροφές εκείνο το γλυκό ηχητικό κρεσέντο, συνοδεύεται πάντα από μια, αυξανόμενης έντασης, δόνηση στο πεντάλ. Και όλα αυτά δίχως να υπάρχει κάποια σοβαρή έλλειψη σε επίπεδο εξοπλισμού, εκτός κι αν θεωρείτε απαραίτητη την παρουσία προειδοποίησης αλλαγής λωρίδας ή ένδειξης εμποδίου στο τυφλό σημείο του καθρέφτη, σε κάθε περίπτωση ο οδηγός είναι υπεύθυνος για την πορεία του αυτοκίνητου, δεν είναι τόσο δύσκολο να είναι συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνει κι αν δεν είναι καλύτερα να μην το κάνει.Thanks but no thanks… Το έχω ξαναπεί, δεν είμαι κατά της αλλαγής, απλά με βρίσκει αφενός απροετοίμαστο και αφετέρου αντίθετο ως προς την κατεύθυνση που κινείται. Ξανά, συμπαθώ πάρα πολύ τα οχήματα που δεν απαιτούν τη συμμόρφωση σου στη διαδικασία της οδήγησης αλλά ζητούν τη συνεργασία σου βομβαρδίζοντας σε με ένα σωρό ερεθίσματα ενώ περιμένουν να πάρεις πρωτοβουλία για να σε βοηθήσουν και όχι να σε καταπνίξουν. Στο 99% των περιπτώσεων τα νέα μοντέλα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο και σε βοηθούν να αναδειχθείς περισσότερο, απλά με κουράζει πολύ η ευγένεια τους… αφήστε να κάνω λάθος. Καλές βόλτες, καλή εβδομάδα και watch your back Serpico, yοu never know who your friends are… πάτος του βαρελιού και κουραφέξαλα.
Featherweight (featherweight@rouamat.com)
