Χαμένος σε οικονομικές θεωρίες και οικονομικά συστήματα, προσπαθώ απεγνωσμένα, εν όψει Μνημονίου ΙΙ, να βρω τι είναι εν τέλει αυτό που μπορεί να μας δώσει μία λύση σε όλα αυτά που αντιμετωπίζουμε. Ναι, μπορεί να είναι ένα μέρος της λύσης το κυνήγι της διαφθοράς, δεδομένου βέβαια ότι κάποια στιγμή θα πιαστούνε οι διεφθαρμένοι κι εμείς θα σταματήσουμε να τρέχουμε σαν τον Βέγγο πέρα δώθε. Ναι και πάλι, μπορεί να είναι η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης πολιτικών προσώπων, μόνο που είναι σαν να ζητάμε από έναν λογικό άνθρωπο να πάρει ένα πιστόλι να το βάλει στον κρόταφό του, να διαβάσει στον εαυτό του τα δικαιώματα του και στη συνέχεια να περάσει χειροπέδες στα χέρια του και να κλειδωθεί στην φυλακή. Ναι, για τελευταία φορά, όσο κι αν μας στεναχωρεί , η εφαρμογή του Μνημονίου κατά γράμμα βέβαια, να μπορέσει να προκαλέσει μία ριζική αναδιάρθρωση του κράτους μας, επιφέροντας αλλαγές που θα έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια μέσα σε μόλις μερικούς μήνες. Και πάλι βέβαια να προσθέσω ότι ο ιδιωτικός τομέας από αυτή την κατάσταση, έχει βγει και κερατάς και δαρμένος, αφού το μνημόνιο αφορά σε μία σειρά μέτρων τα οποία ούτε καν γνωρίζει ο κόσμος και απ’ ότι φαίνεται δεν θέλει και να μάθει, καθώς πλήττουν ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας.
Τι είναι λοιπόν αυτό που μπορεί να μας βγάλει από την μαύρη τρύπα στην οποία τόσο βάναυσα έχουμε μπει; Η απάντηση έρχεται από πολλές θεωρίες των οικονομικών της εξέλιξης, με ποιο βασική-ρεαλιστική, αυτή του Rosenstein-Rodan ή αλλιώς θεωρία του Big Push (της Μεγάλης Ώθησης). Σύμφωνα με αυτή, όπως και με όλες τις άλλες παρόμοιες της, μονόδρομος για εξέλιξη αποτελεί η εκβιομηχάνιση που επιφέρει κατ’ επέκταση και οικονομική ανάπτυξη-ευημερία. Για να επιτευχθεί λοιπόν η ανάπτυξη θα πρέπει να έχουμε βιομηχανίες, οι οποίες στο βρεφικό στάδιο που θα βρίσκονται στην αρχή, θα μπορούν να συντηρηθούν μόνο από την εγχώρια ζήτηση. Παρ’ όλα αυτά εγχώρια ζήτηση υπάρχει αν ο κόσμος έχει δουλειά, που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να υπάρξουν και άλλες βιομηχανίες με διαφορετικά προϊόντα η κάθε μία, με σκοπό οι εργαζόμενοι τους να μπορούν να ξοδεύουν το εισόδημα που απολαμβάνουν από την εργασία τους, σε προϊόντα πέρα από αυτά που παράγουν. Συνεπώς ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει μόνο με την λήψη μίας σειράς επενδυτικών προγραμμάτων. Σαφώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει από τα άτομα μεμονωμένα, καθώς καθείς ενδιαφερόμενος επενδυτής δεν θα είναι διατεθειμένος να αναλάβει τέτοιο ρίσκο από μόνος του. Άρα, εδώ μπαίνει ο ρόλος του κράτους που μέσα από επιδοτήσεις (και όχι φορολογίες), θα πρέπει να δώσει κίνητρα στην κοινωνία συνολικά και ένα μήνυμα επιτακτικής συλλογικότητας προκειμένου να έχουμε εγχώρια παραγωγή. Εξ’ ου και η ονομασία Big Push, αφού μόνο μέσα από ένα γερό σπρώξιμο θα καταφέρουμε να πάμε μπροστά. Παρ’ ότι υπάρχουν και άλλες θεωρίες εξίσου σημαντικές και αποτελεσματικές, καθώς όπως προανέφερα κινούνται σε μία παρεμφερή γραμμή, θα μείνω σε αυτή που μου κίνησε το ενδιαφέρον.
Λίγα πράγματα για την περίπτωση της Ελλάδας τώρα. Για να επιτευχθεί η μεγάλη επιδότηση επενδυτικών προγραμμάτων θα πρέπει να αρχίσουν να γίνονται περικοπές στις ήδη υπάρχουσες υπερβολικές δημόσιες δαπάνες. Δεν αναφέρομαι σε ξεπούλημα περιουσίας, αλλά σε μείωση υπαλληλικού προσωπικού και απολαβών του. Είναι τραγικό το γεγονός ότι όταν όλα τα παιδάκια ανά τον κόσμο, ερωτώνται για το όνειρο τους, απαντούν «αστροναύτης, γιατρός, σπάιντερμαν κτλ» , ενώ στην Ελλάδα η απάντηση είναι «το όνειρο μου είναι να γίνω δημόσιος υπάλληλος». Για τα πνεύματα αντιλογίας, προλαμβάνω και αναφέρω ότι με το άνοιγμα καινούργιων βιομηχανιών, έχουμε άνοιγμα θέσεων εργασίας και απορρόφηση του πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού. Επίσης πρέπει να υπάρξει μία εμπιστοσύνη του καταναλωτικού κοινού απέναντι στα ελληνικά προϊόντα. Στις μέρες μας αν πας να εμπορευτείς ή να παράγεις κάτι, συμφέρει περισσότερο να πεις ότι είναι γερμανικής προέλευσης παρά ελληνικής, κι ας μην είναι η αλήθεια. Από την μεριά των Ελλήνων παραγωγών, θα πρέπει οι επιδοτήσεις να μην πάνε στο παλατάκι (το χρυσώσαμε πια, που θα πάει), ούτε να γίνουν σπίτια για τα παιδιά και αμάξια για τα εγγόνια. Επιπλέον θα πρέπει να δοθεί βάση σε ποιότητα και αξιοπιστία αν θέλουμε να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των καταναλωτών. Από την μεριά της πολιτικής θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας πολλές αβρότητες, αλλά θα μείνω στο να ξεκολλήσει από το σκεπτικό στο οποίο βρίσκεται και να αρχίσει επιτέλους να σκέφτεται και να βοηθά αυτή την χώρα. Συνεπώς κ. Παπανδρέου ώρα να δύσει ο ήλιος σας και να μπορέσουμε να δούμε φως ξανά, κ. Σαμαρά το Ζάππειο ΙΙ καλό αλλά δεν αρέσει το παιχνίδι στα υπόλοιπα παιδάκια, πάρτε κι εσείς ένα Ipad 2 σαν του υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς και επιτέλους αναλάβετε τον ρόλο σας. Άκρο-αριστεροί, ξυπνήστε γιατί μου φαίνεται ότι ακόμα ζείτε στο όνειρο στον πλανήτη της φράουλας και έχετε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια, κι ο λαός έχει χάσει το δρόμο του. Τόσες πορείες θα πρέπει στο τέλος να γίνει εκστρατεία για μαζική αγορά παπουτσιών. Τέλος κ. Καρατζαφέρη και χωρίς εσάς η Βουλή μπορεί, εσείς μπορείτε;
Συμπερασματικά η έξοδος από το τέλμα της χώρας, κατ’ εμέ πάντα, είναι η ανάπτυξη και μόνον αυτή αν πάντα θέλουμε να μιλάμε για βιωσιμότητα. Δεν είναι μία ανώδυνη διαδικασία αλλά ούτε και εύκολη, το να περάσουμε στην απέναντι όχθη, αλλά αν δεν γίνει βλέπω σε λίγο το Πακιστάν να δέχεται εμάς για οικονομικούς πρόσφυγες.
Υ.Γ Άκουσα ότι η καγκελάριος Μέρκελ επιμένει στην εισχώρηση ιδιωτών στο πρόγραμμα δανειοδότησης της Ελλάδας. Ελπίζω οι παραγωγοί μας στις επαρχίες να μας έχουν εξασφαλίσει πολύ λάδι, γιατί βλέπω πολλούς έρωτες τα επικείμενα τρία έτη.
Υ.Γ.1 Να περάσει νομοθεσία στις ταβέρνες το καλοκαίρι. Περικοπές στους τσιγκούνηδες Γερμανούς τουρίστες. Μία χωριάτικη σαλάτα ανά τέσσερα άτομα το πολύ με μία μόνο φρατζόλα ψωμί για λαδομπούκι.
Υ.Γ.2 Το ξέρω ότι δεν ήταν το συνηθισμένο εντιτόριαλ, αλλά ο χρόνος απ’ ότι φάινεται κυλάει αργά στην Ελλάδα και δεν ήθελα να γράψω τα ίδια.
Υ.Γ.3 . Αν κάποιος διαφωνεί με αυτά που λέω τον παρακαλώ θερμά να αφήσει τα σχόλια του, αλλά με κόσμιο τρόπο και όχι με greeklish.
Καλή εβδομάδα σε όλους και χρόνια πολλά στου πεφωτισμένους, αν τους βρείτε πουθενά!
Κωνταντίνος Μουράτης
