The game is afoot:Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Γερμανία

Λίγες μέρες έμειναν λοιπόν μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες του Gamescom 2011. Ειδήσεις, φήμες και ανακοινώσεις κατέκλυσαν τα gaming communities με πρώτη και καλύτερη το μεγάλο ντεμπούτο του Dota 2.

Για πρώτη φορά θα δούμε in-game  footage μέσα από το τουρνουά που οργάνωσε η Valve του οποίου ο νικητής θα πάρει 1.000.000 δολάρια. Αγαπητοί marketing directors της ΕΑ και της  Activision καταλάβατε πως διαφημίζεις σωστά ένα game; Καλείς τις καλύτερες και πιο γνωστές ομάδες (go MyM!) να διαγωνιστούν για το μεγαλύτερο χρηματικό ποσό που έχει δοθεί στο χώρο του gaming.

Φυσικά η Riot δεν έκατσε με τα χέρια σταυρωμένα και ανακοίνωσε ότι το καινούργιο mode/map του LoL με όνομα Dominion θα είναι playable για τους επισκέπτες. Δηλαδή έπρεπε να φτάσουν οι τεύτονες  στο χωριό σου Riot για να βγάλεις το καινούργιο map που περιμένουμε εδώ και 2 χρόνια;

Επίσης πολλοί περιμένουν να δουν το multiplayer του Mass Effect 3 αλλά η Bioware δεν έχει επιβεβαιώσει τίποτα. Multiplayer και Bioware στην ίδια πρόταση. Κάτι δεν μου κάθεται καλά.

Τέλος πολλοί περιμένουν να δουν το προϊόν της συνεργασίας ΕΑ και Starbreeze Studio που λέγεται ότι θα είναι η συνέχεια του Syndicate. Εκείνο το παιχνίδι που έλεγχες τέσσερις cyborg πράκτορες και εκτελούσες διαταγές; Που τίναζες στον αέρα εχθρικά ρομπότ και τα κεφάλια αντίπαλων πρακτόρων; Κανόνισε ΕΑ να καταστρέψεις έναν ακόμη από τους αγαπημένους μου τίτλους και θα μας βγάλουν στις ειδήσεις!

Χαρίλαος Χυτάς

cchitas@rouamat.com

The Geek Limbo Batman Nerds DON’T do reason

Άμα μπορούσα να κάνω μια αγκαλιά παρηγοριάς στον Christopher Nolan αυτή τη στιγμή θα το έκανα. Ο άνθρωπος που έδωσε νέα πνοή στις superhero ταινίες με το Batman Begins και The Dark Knight κουβαλάει τόσο μεγάλο φορτίο στην πλάτη του για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις και τις προσδοκίες των fans ανά τον κόσμο και ταυτόχρονα πρέπει να βλέπει καθημερινά μέρη της ταινίας του να διαρρέουν στο internet πριν καλά-καλά να ολοκληρωθούν τα γυρίσματα, επειδή το hype για την ταινία είναι τόσο μεγάλο που ακόμα και οι κομπάρσοι είναι με ένα κινητό στο χέρι και μαγνητοσκοπούν τα πάντα. Ακολουθούν μερικές απ’τις σκηνές που έχουν διαρρεύσει.

ΠΡΟΣΟΧΗ πολύ πιθανόν να περιέχονται SPOILERS για την ταινία.

Είναι πρώτη φορά στην ιστορία του κινηματογράφου που παρατηρείται αυτό το φαινόμενο. Ούτε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της 2ερης τριλογίας του Star Wars δεν συνέβαινε αυτό (πράγμα λογικό αφού μετά το Episode 1 οι προσδοκίες είχαν χτυπήσει πάτο). Το χειρότερο όμως δεν είναι τόσο η διαρροή υλικού που επειδή είναι αναρτημένη παντού στο Internet, θες δεν θες, καταστρέφεις κατά ένα μέρος την εμπειρία που θα σου προσφέρει η πρώτη σου προβολή της ταινίας, αλλά το ότι πολύς κόσμος έχει ήδη σχηματίσει μια άποψη βασισμένη σε ημιτελείς σκηνές και φωτογραφίες, οπότε αντιμετωπίζουν την ταινία προκατειλημμένοι. Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα κομπλεξικής συμπεριφοράς εκ μέρους των nerds ήταν όταν δημοσιεύτηκε η πρώτη φωτογραφία της Catwoman στην ταινία.

«ΠΡΟΣΒΟΛΗ! ΒΕΒΗΛΩΣΗ! ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ! ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ NOLAN! ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η CATWOMAN!»,

Αυτές ήταν οι πρώτες αντιδράσεις του κόσμου για μία μόνο φωτογραφία της Catwoman επειδή απλά δεν είχε μυτερά αυτιά γάτας στο κεφάλι της. Δηλαδή ρε φύτουκλες, πραγματικά πιστεύετε ότι μία Catwoman όπως στην ταινία του Burton θα ταίριαζε στην εκδοχή του Nolan?

MEEEOOOWWW

Οπότε εν ολίγοις, χαλαρώστε λίγο. Δεν είναι δυνατόν να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι. Δεν είναι καν αυτός ο σκοπός της ταινίας. Στο παρακάτω video, η καινούργια Catwoman, Anne Hathaway, απαντά με περίσσεια αφοπλιστικότητα σε όλους όσους αντέδρασαν  με τη νέα στολή της χωρίς να έχουν καν ολοκληρωμένη σκηνή από το The Dark Knight Rises.

Βαγγέλης Σωφρονάς

vsofronas@rouamat.com

Η κουτσομπόλα μέσα μου: Τρέλα που κυκλοφορεί

Εξοργισμένος είναι ο πατέρας της Amy Winehouse. Ο 60χρονος, δεν πίστευε στα μάτια του όταν συνειδητοποίησε ότι είχαν κάνει «φτερά» τα προσωπικά αντικείμενα και οι ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις, από το σπίτι της κόρης του! Ο Mitch Winehouse, θεωρεί πως οι «ποντικοί» ανήκουν στο στενό περιβάλλον της τραγουδίστριας, καθώς μετά το θάνατο της, μόνο 20 άτομα είχαν πρόσβαση στο σπίτι: η οικογένεια, μερικοί φίλοι, οι σεκιούριτι και η αστυνομία. Ανάμεσα στα αντικείμενα που κλάπηκαν, ήταν: ακυκλοφόρητα μουσικά κομμάτια, βιβλία με στίχους, αλλά και γράμματα της. Παράλληλα, πουθενά στο σπίτι δεν είναι μια από τις αγαπημένες της κιθάρες αλλά και οι στίχοι που έγραφε για το τρίτο της album.

Η οικογένεια της Amy είναι σοκαρισμένη από την κλοπή. Μάλιστα, δεν μπορούν να πιστέψουν πως κάποιος έφτασε σε αυτό το σημείο. Γι΄αυτό το λόγο, ο μπαμπάς της Amy Winehouse, είναι πρόθυμος να δώσει μια ευκαιρία σε όποιον έκλεψε τ΄αντικείμενα να τα επιστρέψει πίσω, ώστε το πράγμα να μην γίνει πιο περίπλοκο.

Επίσης μέσα σε όλα αυτά ακούστηκε ότι το σπίτι της τραγουδίστριας θα γίνει κέντρο απεξάρτησης... Να δούμε πως θα πάει όλο αυτό!!

Πηνελόπη

penelope@rouamat.com

Η κουτσομπόλα μέσα μου: 55 ολόκληρα χρόνια

Μετά από 55 χρόνια αποκαλύφθηκε η παρτενέρ του βασιλιά του rock ‘n’ roll στο «Φιλί», σε μια από τις πιο διάσημες φωτογραφίες του Elvis Presley, που τον δείχνει να φιλάει με πάθος στο στόμα μια μυστηριώδη ξανθιά. Η γυναίκα που εμφανίζεται στη θρυλική φωτογραφία, η οποία τραβήχτηκε τον Ιούνιο του 1956, όταν ο 21χρονος τότε Elvis ετοιμαζόταν να δώσει συναυλία μπροστά σε 3.000 θεατές στο “Mosque Theater” στο Ρίτσμοντ, είναι η συνταξιούχος διαχειρίστρια ακινήτων, Barbra Grey. Στα 75 της χρόνια σήμερα η Barbra Grey, έδωσε συνέντευξη στο NBC και ανέφερε ότι δεν γνώριζε ποιος ήταν ο Presley τότε. «Ήταν ένα πολύ αστείο παιδί. Κυνηγούσε ο ένας τον άλλο, παίζαμε καθώς ήμασταν νέοι. Άρχισε να με αγκαλιάζει έως ότι τον άφησα να με φιλήσει», είπε η Grey για την σκηνή του «φιλιού». Όμως η 75χρονη επεφύλασσε στην συνέντευξή της μία αποκάλυψη – βόμβα για τον βασιλιά του rock ‘n’ roll, που έκανε εκατομμύρια γυναίκες να καρδιοχτυπούν σε κάθε του εμφάνιση.

Η Grey υποστήριξε ότι άφησε τον Elvis Presley να την ρίξει στο κρεβάτι, στο πριβέ δωμάτιο ενός τρένου για Νέα Υόρκη, αλλά στο τέλος εκείνη έφυγε αφήνοντας τον διάσημο τραγουδιστή στα κρύα του λουτρού...

Πηνελόπη

penelope@rouamat.com

 

Κουβέντες του Στροφαλοθαλάμου: Nice cars don’t play rock’n’roll

“Μόνο τα ρολόγια κι εμείς δουλεύουμε τέτοιο καιρό”

φιλοσοφημένος μανάβης

Τα καλοκαίρια έρχονται και παρέρχονται, οι γνωριμίες που τα συνοδεύουν το ίδιο, ενώ οι διακοπές, ιδιαίτερα για τον γράφων, τείνουν να γίνουν μακρινή ανάμνηση, αλλά αυτό που μένει πάντα εκεί, πιστό στα καθήκοντά του, είναι το περήφανό σου τετράτροχο. Ο Mr Editor, παρέα πάντα με τον κολλητό του φίλο τον Murphy, τα κατάφεραν ακόμη μια φορά να συναντηθούν τη λάθος μέρα, τη λάθος στιγμή και η μεσημεριανή επίσκεψη στο συνεργείο δεν έλλειψε. Ο ένας εκ των κυλίνδρων είχε πεσμένη συμπίεση, όχι ότι οι άλλοι ήταν σε καλύτερη μοίρα, το μπουζί του ήταν καταλερωμένο και φυσικά ο 8v Fire δεν έλεγε να σταματήσει το «λόξυγκα». Βαλε στην εξίσωση επίσης ότι δούλευε σε ελληνικό καλοκαίρι με λιγότερο από ένα λίτρο λάδι, μερικά ml ψυκτικού, μπουζί με παραπάνω από 10.000km στην πλάτη τους και την ακόρεστη δίψα των επιβαινόντων για κλιματισμό, δεν θέλει και πολύ το μοτόρι για να αποδημήσει εις Κύριον… 

Περσινά ξινά σταφύλια… Θα μου πεις τώρα, ρε «πουπουλένιο βαρίδιο» τι θυμάσαι και μας ζαλίζεις τα φρύδια, αφού τα ’παμε την προηγούμενη εβδομάδα.  Έλα όμως που τα είπαμε παραπάνω από μια ακόμη φορά μέσω του rouamat και άπειρες φορές (και δυστυχώς μεθεόρτια) με πολλούς γνωστούς και φίλους που τους ήρθε από εκεί που δεν το περιμέναμε. Anyway, το θέμα είναι άλλο στην προκειμένη, απλά η ψαροκασέλα την οποία ο Mr Editor ονομάζει αυτοκίνητο  (κι επειδή τυχαίνει να έχω συμβιώσει με μια τέτοια) ήταν η αφορμή ώστε για μια ακόμη φορά να μπω στο τριπάκι του τελικά πόσο cool και πόσο ευχάριστα είναι τα αυτοκίνητα σήμερα. Εν τέλει τι είναι αυτό που κάνει ένα όχημα διασκεδαστικό, πότε καταλαβαίνεις ότι απολαμβάνεις την συνεύρεση μαζί του και ποιο είναι το μέτρο σύγκρισης;

Transitional stage my ass… Η μεταπήδηση της αυτοκινητοβιομηχανίας από τη φάση του μηχανήματος οδήγησης σε αυτήν της λευκής οικοσκευής του σήμερα, ήταν κατάτις πιο μικρή και πιο απότομη από οποιαδήποτε άλλη (μέχρι και αυτήν των καταλυτών ξεπέρασε) αφού ήρθε ύπουλα και μασκοφορεμένα (κάτι σαν το «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες»). Για αρχή τα πρώτα πράγματα που εγκαταστάθηκαν ήταν μέρη του εξοπλισμού πολυτελείας, ηλεκτρικές ευκολίες, αυτοματοποιημένες διαδικασίες που άμα καθίσεις δυο φορές στο τιμόνι τις μαθαίνεις (πχ. αυτόματη ενεργοποίηση υαλοκαθαριστήρων/φώτων πορείας, έλεγχος θερμοκρασίας καμπίνας) και λοιποί φραμπαλάδες για βαριεστημένα μπαμπαδάκια και μέλη των ΚΑΠΗ. Μάλιστα, μέσα σε λιγότερο από μια 5ετία τα αυτοκίνητα απέκτησαν ευκολίες σαν αυτές που διαφήμιζαν παλιά στα «demolition man», «terminator» και «8^η μέρα», παρέα πάντα με τα χαφιεδιλίκια τύπου έλεγχος πρόσφυσης, υποβοήθηση φρένου, android, windows, Google maps και γενικότερα όλα αυτά που σου κάνουν τη ζωή ευκολότερη αλλά σου αφαιρούν δυο πράγματα, το βασικό του να έχεις τον απόλυτο έλεγχο του οχήματος και την εγρήγορση του να είσαι ο οδηγός.

Παράξενος, πλην όμως γέρος… Αυτή η κουβέντα παίζει και να ταιριάζει απόλυτα σε άτομα της τρίτης ηλικίας αλλά έλα όμως που μεγάλωσα την πιο ακατάλληλη εποχή,  αφού είδα και το πριν και το μετά, χωρίς όμως απόλυτα να μπορώ να επιλέξω. Guilty as charged your honor, δηλώνω φανατικός υπέρμαχος της συγκεκριμένης μεταβατικής περιόδου όπου τα αυτοκίνητα είχαν ακόμη λίγη από την αλητεία των 90’s μέσα τους, δίχως, ωστόσο, να λείπουν οι «ευκολίες» του σήμερα και μου τη σπάει που αποσύρονται έτσι βίαια για να πάρουν τη θέση τους τα δήθεν γρήγορα τυπάκια που δεν καταδέχονται να φορέσουν ούτε μπλοκέ διαφορικό και απλά βάζουν τα φρένα να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Φυσικά και έχω αναφερθεί ξανά στο γεγονός ότι πλέον είμαστε σε θέση σαν καταναλωτές να απολαμβάνουμε συνολικά καλύτερα, πιο ασφαλή, πιο γρήγορα και πιο οικονομικά αυτοκίνητα αλλά ο ιταλικός τενεκές με αναστάτωσε πάλι.

Τιμονιές ενός αισθηματία… Αν πάμε στο θέμα μας λοιπόν, εδώ να δηλώσω ότι πολλές φορές έχω διαβάσει ότι το απολαυστικό αυτοκίνητο είναι αυτό που σε ξυπνάει το βράδυ για να το πας βόλτα και που είναι η πρώτη σου επιλογή όταν φτάνει η ώρα της προσωπικής ευχαρίστησης. Συμφωνώ αλλά πρώτον ένα αυτοκίνητο που σε ξυπνάει είναι ενοχλητικό και αγενές, ενώ για πολλούς μπορεί να είναι και εμμονή και δεύτερον, αλίμονο εάν πάνω από όλα βάζεις τη μηχανή. Αντικειμενικά, είναι δυο πολύ πρώτης τάξεως κριτήρια αξιολόγησης ενός οχήματος αλλά ας βάλω εγώ ένα τρίτο. Κρινόμαστε πάντα εκ του αποτελέσματος και ο μοναδικός κριτής μας είναι ο χρόνος, για μένα λοιπόν, αυτό που μετράει είναι εξίσου το πόσο χαρούμενος θα είσαι μετά από μια βόλτα για τσιγάρα, με τη χαρά μετά τη βόλτα με την ταυτότητα στο στόμα της οποίας αφορμή ήταν τα τσιγάρα. Επιπλέον, ναι θεωρώ πιο απολαυστικό ένα αυτοκίνητο που ακόμη και μετά από μια δεκαετία συμβίωσης μαζί του, συνεχίζεις να το επιλέγεις σαν μέσο μεταφοράς έναντι οποιουδήποτε άλλου μέσου, ακόμη κι αν το παράτας καμιά φορά προς εντυπωσιασμού μιας θηλυκής κρεατοσακούλας… Είναι αυτό το τρεμούλιασμα στα ακροδάχτυλα των χεριών όταν γλιστρούν οι εμπρός τροχοί, η αίσθηση σιγουριάς μέσα στη στροφή επειδή η μηχανική πρόσφυση είναι παρούσα, η έξτρα δύναμη για να λειτουργήσει το μεσαίο πεντάλ και το ότι αισθάνεσαι ότι θα μπλοκάρουν οι τροχοί μόνο και μόνο από το βάρος του και όχι από τα χτυπήματα του ABS, που κάνουν τα αυτοκίνητα εκείνης της σχολής τόσο αρεστά σε μένα. Άσε δε, που επειδή είχαν μηχανική ντίζα, ακόμη και με ένα μοτέρ μέτριας απόδοσης δε φαντάζεσαι πόση έξτρα αίσθηση ευστροφίας σου μετέδιδε ένα τέτοιο αυτοκίνητο, ενώ καθώς ανεβαίνουν οι στροφές εκείνο το γλυκό ηχητικό κρεσέντο, συνοδεύεται πάντα από μια, αυξανόμενης έντασης, δόνηση στο πεντάλ. Και όλα αυτά δίχως να υπάρχει κάποια σοβαρή έλλειψη σε επίπεδο εξοπλισμού, εκτός κι αν θεωρείτε απαραίτητη την παρουσία προειδοποίησης αλλαγής λωρίδας ή ένδειξης εμποδίου στο τυφλό σημείο του καθρέφτη, σε κάθε περίπτωση ο οδηγός είναι υπεύθυνος για την πορεία του αυτοκίνητου, δεν είναι τόσο δύσκολο να είναι συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνει κι αν δεν είναι καλύτερα να μην το κάνει.

Thanks but no thanks… Το έχω ξαναπεί, δεν είμαι κατά της αλλαγής, απλά με βρίσκει αφενός απροετοίμαστο και αφετέρου αντίθετο ως προς την κατεύθυνση που κινείται. Ξανά, συμπαθώ πάρα πολύ τα οχήματα που δεν απαιτούν τη συμμόρφωση σου στη διαδικασία της οδήγησης αλλά ζητούν τη συνεργασία σου βομβαρδίζοντας σε με ένα σωρό ερεθίσματα ενώ περιμένουν να πάρεις πρωτοβουλία για να σε βοηθήσουν και όχι να σε καταπνίξουν. Στο 99% των περιπτώσεων τα νέα μοντέλα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο και σε βοηθούν να αναδειχθείς περισσότερο, απλά με κουράζει πολύ η ευγένεια τους… αφήστε να κάνω λάθος. Καλές βόλτες, καλή εβδομάδα και watch your back Serpico, yοu never know who your friends are… πάτος του βαρελιού και κουραφέξαλα.

Featherweight (featherweight@rouamat.com)

PEEPING TOM: REAL ESTATE MADNESS

            To real estate για κάποιους ανθρώπους έιναι μούρλα. Για μένα είναι ανάγκη και από αυτήν ακριβώς την ανάγκη έμαθα όλα τα... τερτίπια του χώρου και έχοντας αλλάξει σε 21 χρόνια 4μιση (ναι, ναι 4μιση) κατοικίες, ενοικίου και αγοράς, εκ των οποίων στη διαδικασία ενεπλάκην στα 3, βρίσκομαι μόλις ένα βήμα πάνω από τους αρχάριους διότι, εκτός των άλλων, δύσκολα γίνεσαι βετεράνος του χώρου. Σε πρώτη φάση , να ζητήσω προκαταβολικά μια συγνώμη γιατί σήμερα θα επιμείνω στο χώρο της Θεσσαλονίκης.

            Τέλη Ιουλίου λοιπόν και καλούμαι να αλλάξω σπίτι. Παρ'όλο που η αρχική μου ιδέα ήταν διαφορετική, η πρώτη μου ψακτική πραγματοποιήθηκε στον ευρύτερο χώρο του κέντρου και κυρίως στις “φοιτητογειτονιές” της ροτόντας και πέριξ. Να συμπληρώσω επίσης ότι διάφορες ανασφάλειες με οδήγησαν στο να κοιτάω τα ενοικιαστήρια σα χαζό από τον προηγούμενο οκτώβριο-νοέμβριο και από τα λίγα που έβλεπα ήμουν αισιόδοξη. Όταν όμως ήρθε η ωρα μου να ψάξω εντατικά είδα τις μεγαλύτερες σαβούρες να τις δίνουν για μαλλιοκέφαλλα διακιολογώντας τα 400 ευρώ της τιμής για την “εκπληκτική ανοιχτωσιά” μιας πλατείας και τη μια πιθαμή ουρανό παραπάνω που βλέπουν από τα υπόλοιπα κλουβιά των 300 ευρώ με κεντρική θέρμανση. Αφού λοιπόν έλιωσα τα παπούτσια μου ΚΑΙ τα λάστιχα του βαβαβούμ της μαμάς, κατέληξα με μια αρκετά μεγάλη δόση συμβιβασμού σε ένα δυάρι με μουσαμά για πάτωμα, φυσικό αέριο, τη ροτόντα και τη Ναυαρίνου 2.0 για θέα και τα λοιπά “ευτράπελα” των 30ετών σπιτιών του κέντρου.

            Εν τέλει, την τελευταία στιγμή ήρθε η επιφοίτηση (και η συναίνεση) για επιστροφή στη βάση, στην Καλαμαριά δηλαδή. Εκεί που έχει δέντρα, μεγαλύτερους δρόμους και ησυχία. Όπως σωστά προβλέφθηκε, δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Με τα ίδια λεφτά (400 ευρώ) βρήκα γειτονιά, ησυχία, μπαλκόνι, ρετιρέ, πατώματα με μάρμαρα, κουφώματα, αέριο, ανοιχτωσιά, πάρκινγκ, οροφοδιαμερίσματα, πράσινο και τζάκι.

            Και ποιο είναι το μείον? Μια διαδρομή ενός τετάρτου με τα πιο συχνά λεωφορεία της Θεσσαλονίκης (και το 78Ν για το βράδυ, suck on this!). Και αυτό για τη Σοφία δεν είναι μείον καθώς είμαι μια μαμούχαλη και δε φοβάμαι να το παραδεχτώ και θα έχω έναν ακόμη λόγο για να κάθομαι σπίτι μου!

Στην τελική, για μένα η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από το σπίτι μου και όχι γύρω από τους καφέδες και τα ποτάκια στη μαγευτική Βαλαωρίτου. Kαι ποια είναι τα συν? Δε θα μπω καν στον κόπο, τζάμπα λέξεις.

Εκεί που θέλω να καταλήξω με τη σύγκριση είναι οτί 

Τα σπίτια στο κέντρο είναι κοροϊδία!

Δεν το συζητώ, είναι πρακτικά από άποψη απόστασης. Αλλά στην τελική μένουμε σε πόλη και πόσα να θυσιάσουμε πια γι'αυτήν την απόσταση? Τα χρήματά μας, την ποιότητα ζωής μας, την ιδιωτική μας ζωή, την αισθητική μας ή... την αξιοπρέπεια μας...? Και, πιστέψτε με, μένω -ακόμη για λίγο- στα πέριξ του κέντρου και αυτή η μικρή “απόσταση” περιλαμβάνει μια απείρως κουραστική ανηφόρα 20 λεπτών (που προτιμώ να τα ξοδεύω σε λεωφορείο) και απαιτεί το κεφάλι κάτω μέχρι την καμάρα διότι τα βλέμματα που εισπράττω από τους “φίλους” της περιοχής δεν μπορώ να πω ότι με κανουν να νιώθω και πολύ βολικά.

           

            Τέλος... Ένας άστεγος κατασκήνωσε στο πάρκο μπροστά από την τωρινή εξώπορτά μου. Δεν πείραξε κανέναν αλλά αρχίζει και βρωμάει... Από το μπαλκόνι. Υes, ήρθε η ώρα να φέυγω! Ιδιοκτήτες κέντρου, πουλήστε τα φύκια σας σε επαρχιώτες πρωτοετείς μέχρι να σας καταστρέψουν το ήδη ερείπιό σας και να φύγουν σπάζοντας το συμβόλαιο. Τα λέμε!

                                                                                                            Σοφία Πυργιώτη

spyrgioti@rouamat.com

Tape me!

Ναι επέστρεψα και όπως είχα προειδοποιήσει την προηγούμενη φορά, την εν λόγω στήλη δεν θα την βλέπατε ιδιαίτερα συχνά… Δύο ταινίες πρόλαβα να δω και ασχοληθώ μαζί τους για το συγκεκριμένο άρθρο και μπορώ να πω, πως και οι δύο με άφησαν αρκετά ικανοποιημένο.

Horrible Bosses

Κωμωδία, με απίστευτο γέλιο, που μέχρις ένα σημείο κάποιοι θα την χαρακτήριζαν μαύρη, όχι όμως εγώ. Το σκηνικό έχει να κάνει με μία παρέα τριών φίλων που μισούν αφάνταστα τα αφεντικά τους (αν και για τον ένα δεν καταλαβαίνω γιατί ;-p), δυστυχώς όμως λόγω κρίσης αδυνατούν να εγκαταλείψουν τις δουλειές τους. Έτσι λοιπόν αποφασίζουν να σκοτώσουν τους δυνάστες τους και να φέρουν την ηρεμία στις ζωές τους. Πρωτότυπο, επίκαιρο και χιουμοριστικό με all-star cast που σε προδιαθέτει να γελάσεις και έχει περιεκτικότητα σε σκηνές αλλά και σε διαλόγους που απλά αξίζουν να δείτε. Μπορείτε να την δείτε είτε με παρέα είτε μόνοι, λόγω της επικαιρότητας μπαίνετε αρκετά γρήγορα στο θέμα και φεύγετε με ένα ανάλαφρο συναίσθημα.

Συμβουλή don’t try this at home!!!

Captain America

Μπορεί σε κάποιους να αποτελεί άγνωστο ήρωα, αν και αμφιβάλω (οι αναγνώστες του RouaMat πάντως τον γνωρίζουν χάρη στον αγαπητό Geek Limbo), σίγουρα όμως σε κάποιους θα μοιάζει με προπαγάνδα, όχι αδικαιολόγητα μπορώ να πω. Από την άλλη από έναν ήρωα που λέγεται Captain America και «γεννήθηκε μέσα στον ΄Β Παγκόσμιο Πόλεμο» τι περιμένατε; Συνεχίζω, η ταινία είναι πρακτικά το πρελούδιο, καθώς εξιστορεί το υπόβαθρο του χαρακτήρα και πως τελικά έφτασε να ωριμάσει και να αντιληφθεί αλλά και να αποδείξει ποιος πραγματικά είναι ο ρόλος του και για ποιον λόγο επιλέχτηκε αυτός για κάτι τέτοιο. Ο πρωταγωνιστής φαίνεται να είναι αρεστός στην Marvel αλλά και στο Hollywood για τέτοιου είδους ταινίες, καθώς τον έχουμε δει να παίζει τον Human Torch από τους Fantastic Four στις δύο ταινίες στο παρελθόν. Μην ψαρώνετε με το σώμα, αν κάνουμε όλοι εδώ αποτρίχωση, πιστεύω λίγοι θα είναι αυτοί που θα διαφέρουν από τον ήρωα! Αν είστε φαν της Marvel και γενικότερα των ταινιών δράσης με υπερήρωες η ταινία θα σας αρέσει. Προτείνω να την δείτε με άλλα geek members της παρέας σας.

Προτάσεις της εβδομάδας

American Pie, όποιο θέλετε, καλοκαίρι είναι χαλάρωμα και χαζομάρες χρειάζεται δεν υπάρχει λόγος να βασανίζεστε με δύσκολες ταινίες. Αν παρ’ όλα αυτά καίγεστε για κάτι τέτοιο προτείνω την «Πλατεία των 5 φεγγαριών ή αλλιώς La plaza de cinqua luna» θα σας κρατήσει αρκετά ξύπνιους. Όχι δεν πρόκειται για κουλτουριάρικη ευρωπαϊκή παραγωγή μην ανησυχείτε!

Κωνσταντίνος Μουράτης

kmouratis@rouamat.com