Η ντεμέκ μουσική γωνιά: Let’s have a tea party

Πρόσφατα, αποφάσισα ότι πρέπει να κάτσω να ακούσω κάποια άλμπουμ και μπάντες που είχα παραμελήσει για καιρό. Αναζητώντας λοιπόν κάτι για να ακούσω, έπεσα πάνω σε μια από τις αγαπημένες μου μπάντες. Τους The Tea Party. Οι Tea Party είναι μια rock μπάντα από το Ontario του Καναδά (είναι τρελοί αυτοί οι Καναδοί, το έχω ξαναπεί και δεν πρόκειται να σταματήσω), οι οποίοι δημιουργήθηκαν από τους Jeff Martin,  Stuart Chatwood και Jeff Burrows το 1990.

 Ο πρώτος τους δίσκος, The Tea Party, που κυκλοφόρησε το 1991, είναι ένα ψυχεδελικό blues rock ταξίδι στο μυαλό του Jeff Martin, που γράφει στίχους βγαλμένους από βιβλία. Η μπάντα μιλάει για τις επιρροές της από το κάθε μέλος, blues, ινδική και αφρικάνικη μουσική για τον Martin, ηλεκτρονική μουσική για τον Chatwood και τις Jazz/Fusion επιρροές του Burrows. Αν και πολύ νωρίς, ο ήχος της μπάντας έχει αρχίσει να διαμορφώνεται γύρω από το rock και τις μουσικές της Ανατολής.

Midsummer Day.

Η μπάντα επιστρέφει  2 χρόνια αργότερα, με το Splendor Solis, ένα άλμπουμ με βασισμένο μουσικά σε 70s rock μπάντες όπως οι The Doors και Led Zeppelin. Αυτό είναι και το άλμπουμ που ξεκίνησε τη σύγκριση της μπάντας με τους Led Zeppelin. Ο Martin μιλώντας για τις στιχουργικές του επιρροές στον δίσκο, αναφέρεται στο Χριστιανισμό, στην Κέλτικη θρησκεία και στον Βουδισμό.

The River.

Το 1995, κυκλοφορεί το Edges of Twilight, ο δίσκος που θα τους βάλει για τα καλά στο μάτι πολλών ακροατών ανά τον κόσμο. Αυτή τη φορά, η μπάντα προσπαθεί να προσθέσει ήχους και μουσικές από όλο τον κόσμο στην μουσική της. Και ξανά, οι στίχοι του Martin είναι βασισμένοι σε διάφορα βιβλία όπως και στην Ελληνική, Κελτική και Σουμεριακή μυθολογία.

Fire in the head.

Σειρά έχει το Alhambra, ένα EP που κυκλοφόρησε ως μουσική γέφυρα μεταξύ του Edges of Twilight και του επόμενου τους δίσκου, Transmission. Περιέχει 4 τραγούδια από το Edges of Twilight σε ακουστικές εκδόσεις, ένα remix του Sister Awake και ένα νέο κομμάτι με τον Roy Harper στα φωνητικά.

The Grand Bazaar.

Το Transmission κυκλοφόρησε το 1997 και είναι το πιο “βαρύ” άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής. Η προσθήκη ηλεκτρονικής μουσικής στα τραγούδια, έχει ως αποτέλεσμα έναν πιο περίπλοκο δίσκο. Ο Martin, αυτή τη φορά, ξεφεύγει από τα βιβλία και πειραματίζεται με μύθους, έθιμα και ιστορία.

Psychopomp.

Σειρά έχει το Triptych του 1999. Αυτή τα φορά, σύμφωνα με τη μπάντα, υπάρχει μια προσπάθεια μίξης της μουσικής των Transmission, Edges of Twilight και Splendor Solis. Το αποτέλεσμα είναι ένας πολύπλευρος δίσκος, βασισμένος πιο πολύ σε μελωδίες αντί για τις ηλεκτρονικές βάσεις του Transmission. Οι στίχοι, αυτή τη φορά, θέτουν διάφορα φιλοσοφικά ερωτήματα βγαλμένα από την ερεύνα του Martin.

Heaven coming down.

To 2001, η μπάντα αποφάσισε να επιστρέψει στην παλιά μέθοδο σύνθεσης, γράφοντας πολλά από τα κομμάτια τους σε στυλ jam. Ο ενθουσιασμός τους είχε αποτέλεσμα την ηχογράφηση του δίσκου μέσα σε 20 μέρες. Ο ήχος παραμένει rock με πολλές ανατολίτικες αναφορές. Ο Martin και πάλι επιστρέφει στα βιβλία του για έμπνευση. Το αποτέλεσμα είναι ένας αριστουργηματικός δίσκος. Γνώμη μου είναι ότι αν θέλετε να ρίξετε μια ματιά στη μουσική τους, ξεκινήστε με αυτόν τον δίσκο.

Cathartik.

Και φτάσαμε σιγά σιγά στον τελευταίο δίσκο. Το Seven Circles κυκλοφόρησε το 2004 βρίσκοντας την μπάντα να παίρνει έναν πιο εμπορικό δρόμο με τα τραγούδια της δημιουργώντας ένα ρήγμα μεταξύ των οπαδών τους. Ο ήχος παραμένει στα ίδια μονοπάτια,  δίνοντας έμφαση σε radio-friendly μπαλάντες. Παράγοντας επίσης, ο παραγωγός Bob Rock, διάσημος για τη δουλεία του με τους Aerosmith, Bon Jovi, Metallica και The Offspring. Προσωπικά, δεν βλέπω κανέναν λόγο για κριτική εναντίον αυτού του δίσκου αφού η μουσική εξέλιξη της μπάντας τους οδήγησε σε ένα πιο ζεστό ήχο.

Oceans.

Η μπάντα αποφάσισε να διαλυθεί το 2005 δίνοντας ως λόγο τις μουσικές τους διαφορές. Ο Martin ξεκίνησε μια σόλο καριέρα, κυκλοφορόντας έναν δίσκο και περιοδεύοντας σε όλο τον κόσμο. Ο Chatwood συνέχισε την δουλεία που είχε από το 1998, γράφοντας soundtrack για παιχνίδια. Κανένα γνωστό θα με ρωτήσετε. Ναι. Όλη η μουσική  στα Prince of Persia ήταν δική του δουλεία. Ο Burrows ήταν το λιγότερο ενεργό μέλος της μπάντας, κυκλοφορόντας έναν δίσκο με τους Big Dirty Band, με μέλη των Rush, Big Wreck και Three Days Grace.

Τον Απρίλιο όμως, η μπάντα αποφάσισε να κάνει ένα reunion, πραγματοποιώντας διαφορές live εμφανίσεις στον Καναδά.  Τον Αύγουστο, σε μια συνέντευξη,  ο Martin δήλωσε ότι η μπάντα ήρθε για να μείνει και δεν θα ξαναφύγει ποτέ.

Σε πιο πρόσφατα νέα, η μπάντα αποφάσισε να πουλήσει το domain name της, www.teaparty.com , για να σταματήσει η μπάντα να συνδέεται με το πολιτικό κίνημα Tea Party που έχει εμφανιστεί στην Αμερική. Φήμες λένε ότι η μπάντα θα εισπράξει περίπου ένα εκατομμύριο δολάρια από την πώληση του domain.

Άρης Μανωλίδης.