PEEPING TOM: Ο “ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ” ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ

  Κίνημα? Ρεύμα? Στάση ζωής? Ευχή? Κατάρα? Έχω ακούσει πάρα πολλά άτομα να αυτοχαρακτηρίζονται ρομαντικοί. Συνήθως, τα άτομα αυτά δε θέλω να τα βλέπω! Και, ενώ όταν μιλάμε για το ζήτημα αυτό είναι εώς και γελοίο να αναφερόμαστε σε σωστό και λάθος, σήμερα θα το επιχειρήσω. Και για να το θέσω πιο κοντά στην έννοια... Ας μιλήσουμε για “παρεξηγημένο” και για “παραδοσιακό” ρομαντισμό, παρ'όλο που και η έννοια της παράδοσης δεν μπορεί να περιγράψει ένα < insert noun here > όπως ο ρομαντισμός.

  Οι σημερινοί ρομαντικοί επιθυμούν ηλιοβασιλέματα, δείπνα, κεριά και αιωνιότητα και μονίμως τριγύρω τους σέρνεται το -για αυτούς- παράπονο ή -για τους υπόλοιπους- γκρίνια. Η πραγματικότητα είναι ότι ο βαθύς ρομαντισμός δεν είναι και τόσο... ροζ. Είναι αρκετά μαύρος. Συνδέει τον έρωτα με το θάνατο και την αυτοκαταστροφή, ο θάνατος είναι πάντα εκεί. Δεν έχει σαν αντικείμενο ένα συγκεκριμένο άτομο αλλά οποιονδήποτε που θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση του, εξυψώνει εν ολίγοις το συναίσθημα. Καταπίνει με λύσσα την αλλαγή και αποφεύγει το κάθε τέλος.
 

  Οι εκπρόσωποι του κινήματος το 19ο αιώνα ήταν οι πρώτοι που πέταξαν τις νόρμες, τις πρόζες, τους κανόνες και αγκάλιασαν το χάος. Τα έργα τους τα άφηναν σχεδόν πάντα ατελείωτα και μονίμως τα θεωρούσαν ανολοκλήρωτα. Αέναη αλλαγή. Η σταθερότητα του εαυτού, του έργου, των σχέσεων, της κοινωνίας ήταν για τους ρομαντικούς ψευδαίσθηση, ήταν τα γυαλιά που φορούσαν οι “άλλοι” και τους έκαναν να ερμηνεύουν τα πράγματα ξερά.

      

  Η αντίφαση είναι ότι οι ρομαντικοί τραβούν τους ανθρώπους γύρω τους κάτω για να δουν την αλήθεια γυμνή και φωτισμένη ενώ την ίδια στιγμή είναι αυτοί που καταδικάζουν το απόλυτο. Ακριβώς όμως επειδή καταδικάζουν το απόλυτο αντιλαμβάνονται ως κομμάτι του κόσμου μας την αντίφαση. Θα λέγαμε ότι είναι οι αντίθετοι των φιλοσόφων, αυτών που η διαρκής τους αναζήτηση για την αλήθεια και τη σειρά και το κυνήγι της απόδειξης τους απομακρύνουν από την “πράξη” (προσωπικά, η κοσμοθεωρία μου με κάνει να τάσσομαι μαζί τους). Οι ρομαντικοί περιγράφοντα σαν κήπος που τον αφήνεις να μεγαλώνει μόνος του, με τα αγριόχορτα και τα ζιζάνιά του.

  Το ξέρω ότι δε σας έχω συνηθίσει σε τέτοιες δηλώσεις-εκφράσεις. Αυτό που διαπιστώνω παρ'όλα αυτά είναι ότι χρειαζόμαστε απελπισμένα τέτοιους ανθρώπους ως μοναδική μας ελπίδα να διώξουμε τα μαύρα σύννεφα από πάνω μας. Χρειαζόμαστε ΚΑΙ ανθρώπους που μέσα από την ορθολογικότητα κατέληξαν στο χάος, το οποίο είναι και φύση μας. Κάνω λοιπόν έκκληση σε όσους δεν έχουν χάσει ακόμη την ελπίδα τους για το καλύτερο και, εφόσον το καλύτερο δεν είναι πια δεδομένο, να δεχτούν την αλλαγή και τα λάθη, να μην κοιτάξουν ούτε πίσω ούτε μπροστά αλλά στο τώρα.

            -Ρομαντικοί! Η Ελλάδα σας χρειάζεται

            Με αγάπη, ο “εχθρός”

           

                                                                                                                        Σοφία Πυργιώτη

spyrgioti@rouamat.com