Editorial

Μια νέα βδομάδα ξεκινά, λοιπόν χωρίς τον άλλοτε τιμημένο και δοξασμένο Στρος-Καν αποδεικνύοντας για ακόμα μία φορά, πως το κατά τον κόσμο, δυνατό φύλλο έχει την αχίλλειο πτέρνα του. Αλλά μιας και η ζωή του Έλληνα είναι πολύ μικρή για να  μένει στα παλιά, αν και τείνει πολύ συχνά να ανατρέχει στα κατορθώματα των προγόνων του, ας περάσουμε στην επικαιρότητα.

Ο πρωθυπουργός σήμερα στο Υπουργικό συμβούλιο ανέφερε πως η μάχη συνεχίζεται και πως πρέπει να παρθούν οριστικές αποφάσεις καθώς είναι κρίσιμες οι στιγμές για την χώρα και πολύ παραπάνω «δεν μας επιτρέπεται πισωγύρισμα». Με το πρώτο μισό μπορώ να συμφωνήσω και αλλά κλίση του ρήματος στο δεύτερο μισό, όσο να ναι με ανησυχεί. Θα καταλάβαινα το «δεν επιτρέπουμε πισωγύρισμα» ή ακόμη και το «δεν επιτρέπω», αλλά από ποιον δεν μας επιτρέπεται; Η αλήθεια είναι ότι η εν λόγω ερώτηση κατατάσσεται στις ρητορικές καθώς λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε τα ξένα συμφέροντα στα σχέδια «διάσωσής μας». Παρ’ όλα αυτά καλό είναι να μην επιδιώκουμε να δείχνουμε κάποια υποταγή θεωρώ. Με μάχες στον ορίζοντα και μία συναίνεση να πλανάται στον αέρα, ξεκινά αυτή η εβδομάδα του πρωθυπουργού, έχοντας το καρνέ του γεμάτο με ραντεβού απ’ όλες τις παρατάξεις εκτός του ΚΚΕ. Καθώς λοιπόν όπως έχουμε ξαναπεί, έξω απ’ τον χορό όλοι είμαστε μάγκες, το κόμμα της αριστεράς αποφάσισε να δείξει για άλλη μία φορά πως ο μόνος δρόμος είναι η Πατησίων και η Τσιμισκή. Μόνο που κανένας πολίτης δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά ένα πολιτικό που είναι πιο ικανός να οργανώνει φεστιβάλ και event  απ’ ότι να οργανώνεται στην Βουλή και να υπερασπίζεται δικαιώματα.

Αριστερός ή Δεξιός για τους Έλληνες πολίτες είναι το ίδιο, κάτι που θα πρέπει αργά ή γρήγορα όλος πολιτικός κόσμος και να αρχίσει να συναινεί σε κοινωνικά και πολιτικά ορθές αποφάσεις, χωρίς να αναλώνεται σε θεατρικά καβγαδάκια σε πάνελ. Αν παρ’ όλα αυτά η αντιπολίτευση δεν θεωρεί ότι ασκούνται σωστά μέτρα, τότε μπορεί να αφήσει την κριτική στο πλάι (εξάλλου αν συνεχίσει έτσι δεν θα ‘χουμε δουλειά εμείς) και να δράσει ουσιαστικά παρουσιάζοντας λύσεις. Ενδεχομένως το Ζάππειο ΙΙ να μην είναι το ελιξίριο της ζωής αλλά σίγουρα είναι μία αρχή και κάτι πολύ καλύτερο και πιο ουσιαστικό από απλή κριτική του αέρα.

Διάβασα επίσης και κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο, την δίκη της συμβολαιογράφου κας Πελέκη, σύζυγο του πρώην βουλευτή κου. Βουλγαράκη, με την κατηγορία ότι διέπραξε τα αδικήματα «ψευδείς βεβαιώσεις και συνεργεία σε απιστία». Πρόκειται για το ζήτημα του Βατοπεδίου και τις περίεργες αγοραπωλησίες. Από το πρωί έχει ξεκινήσει η δίκη της και είμαι πολύ περίεργος να δω που θα καταλήξει. Αυτά που έχουν ανακοινωθεί είναι τα εξής: Πρώτον, οποιοδήποτε εμπλεκόμενο πολιτικό πρόσωπο παραγράφεται (να χαρώ εγώ δικαιοσύνη!) και η υπόθεση πλέον αφορά μόνο σε μη πολιτικά πρόσωπα. Δεύτερον η διαδικασία θα πάρει αρκετές μέρες αφού η απολογία της κας Πελέκη ξεπερνά τις 100 σελίδες κάτι που μπορεί να οδηγήσει και σε δεύτερο αδίκημα, αυτό της κοπής πολλών δέντρων για την υλοποίηση της. Μετά την εν λόγω κυρία, θα περάσουν από το γραφείο της ανακρίτριας και οι άνθρωποι της εκκλησίας, που πιστεύουμε ότι η τιμωρία του θα είναι τόσο αυστηρή που κάποιοι μιλούν για 200 Πάτερ Ημών και 300 μετάνοιες….

Τελευταίο και καλύτερο όπως πάντα είναι το περιστατικό των SMS στου μαθητές της τρίτης Λυκείου που έδιναν πανελλαδικές εξετάσεις. Για αυτούς που έχουν άγνοια επί του θέματος, αναφέρομαι στο περιστατικό διαρροής των απαντήσεων σε μαθητές κατά την διάρκεια της εξέτασης τους. Αυτό που μου προκαλεί έκπληξη  δεν είναι το συμβάν αλλά η έκπληξη του κόσμου και του ίδιου του Υπουργείου παιδείας.  Δεν μπορώ να κατανοήσω πως μία κοινωνία που βασίζεται στην κομπίνα και στις «παρακάμψεις», που γενικότερα, από τα πιο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα μέχρι την βάση της πυραμίδας,  προβάλλει κοινωνικά πρότυπα ωχαδερφισμού και καιροσκοπισμού, εκπλήσσεται από την νέα γενιά που τα ακολουθεί! Μονίμως ακούω ρήσεις από μεγαλύτερους ανθρώπους με παιδιά, του στιλ «τα παιδιά μας αποτελούν ένα λίγο πιο αλλαγμένο καθρέφτη του εαυτού μας». Αναρωτιέμαι αν έχουμε δει ποτέ πραγματικά του εαυτούς μας για να δούμε που οδεύει το μέλλον… Προς Θεού δεν θέλω να δικαιολογήσω τα παιδιά που έκλεψαν. Είναι 17 χρονών, που σημαίνει ότι η απόφαση έστω και μέχρις ενός σημείου ήταν δική τους και θα πρέπει να τιμωρηθούν για χάρη των υπολοίπων μαθητών που πασχίζουν στην τάξη αυτή για το μέλλον τους. Πρέπει όμως να προσθέσω ότι μία νέα γενιά δεν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της προηγούμενης, εξ ου και το ότι η γραμμή που ακολουθεί συνήθως αποτελεί έναν παράδρομο της προηγούμενης…

Καλή εβδομάδα σε όλους!

Κωνσταντίνος Μουράτης

kmouratis@rouamat.com