Editorial

Έχω παρατηρήσει τον τελευταίο καιρό, μία τάση του κόσμου να αποφεύγει να ενημερωθεί από τα Μ.Μ.Ε. εν γένει και να καταφεύγει σε λύσεις ακραίες, δηλαδή είτε μηδενική ενημέρωση είτε δελτίο ειδήσεων του Star Channel. Αρχικά μου φαινόταν αστείο και μέχρις ένα σημείο ακραίο το να θέλει κάποιος να μένει εκτός της πραγματικότητας προκειμένου να έχει μία στιγμή ηρεμίας. Περνώντας όμως οι μήνες και εμμένοντας εγώ πιστός στην καθημερινή μου συνήθεια της εκτενούς ενημέρωσης, άρχισα να ανακαλύπτω ότι δεν έχει να κάνει μόνο με την τάση της αποφυγής της πραγματικότητας, αλλά με το γεγονός ότι και να μην βλέπεις ειδήσεις κάθε μέρα ξέρεις τι θα προβληθεί. Για να γίνω πιο κατανοητός, παρατηρώ ότι οι ειδήσεις κινούνται σε ένα φαύλο κύκλο (κατά κάποιο τρόπο αντίκτυπο της κατάστασης που βρισκόμαστε, θα έλεγα) με αποτέλεσμά ο κόσμος να παρουσιάζει μία αποστροφή προς αυτές.

Ακούω για παράδειγμα, την κυβέρνηση να μας ανάβει φωτιές από την μία λέγοντας πως θα περάσουν κι άλλα μέτρα λόγω έλλειψης εσόδων και την ίδια στιγμή να μας ανακηρύσσει νικητές το ΔΝΤ. Η αξιωματική αντιπολίτευση υποθέτω έχει πιο σημαντικές υποχρεώσεις από τον ρόλο της σήμερα, ενώ η μείζονος αντιπολίτευση αναλώνεται σε εκλαϊκευμένες απόψεις κατά του μνημονίου και διοργάνωση κοινωνικών εκδηλώσεων-απεργιών. Διαβάσατε κάτι καινούργιο σε αυτό το άρθρο απ’ ότι σε σχολιασμούς προηγούμενων; Α! Ναι έχουμε και τον πόλεμο στην Λιβύη για τον οποίο κανένας πλέον δεν μιλάει, με εξαίρεση μερικές αναφορές...

Κάτι διαφορετικό λοιπόν για το οποίο θα ήθελα να γράψω είναι για το πολυσυζητημένο απ’ ότι ακούω, ντοκιμαντέρ “Debtocracy – Χρεοκρατία” (www.debtocracy.gr). Ναι ξέρω τετριμμένο θέμα κλπ. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να πω ότι μου κίνησε το ενδιαφέρον παρά τον προβλέψιμο τίτλο που σου σέρβιρε στο πιάτο όλη την ταινία. Το ντοκιμαντέρ όπως καταλαβαίνετε πραγματεύεται την δημιουργία ολοκληρωτικών καθεστώτων μέσα από την άσκηση οικονομικού πολέμου σε χώρες. Αλλά θα φτάσω εκεί αργότερα...

Η ταινία λοιπόν ξεκινάει με την εξιστόρηση του συστήματος χωρίζοντας το σε δύο εποχές. Την πρώτη, τότε που η Αμερική των ‘50s και ‘60s περιλάμβανε εντυπωσιακές κάντι, σήματα της κοκα-κόλα παντού (ακόμη και σε απόκρυφα μέρη) και οδοντιατρική κάλυψη, και την δεύτερη, αυτή του κατήφορου. Περιττό να αναφέρω σε ποια βρισκόμαστε.

Στην εποχή μας λοιπόν, με στόχο να φύγει η δύναμη από την εργασία και να περάσει στο κεφάλαιο ακολουθούνται διάφορες τακτικές, μεταξύ των οποίων το άνοιγμα των αγορών και την πρόσβαση το ανθρώπινο δυναμικό της Κίνας. Παίρνοντας τα χρήματα όμως από το αγοραστικό σου κοινό έχεις χάσει κάθε λόγο ύπαρξης αφού οι νόμοι της αγοράς υπάγουν μία ζήτηση ώστε να υπάρξει μία προσφορά. Εδώ λοιπόν μπαίνει το χρηματοπιστωτικό σύστημα για να μας χαρίσει την γνωστή πίστωση. Και έτσι φτάσαμε να χρωστάμε όλοι. Αναλύοντας πιο πέρα την αδυναμία της Ε.Ε. ως υπόσταση καθώς αποτελεί απλά μία οικονομική ένωση, που πρακτικά εξυπηρετεί κεντροευρωπαϊκά συμφέροντα (ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε) φτάνουμε σιγά σιγά στο θέμα της Ελλάδας. Για να μην σας κουράζω με λεπτομέρειες τις οποίες ούτως ή άλλως θα πάρετε από την ταινία θα ήθελα να θέσω μερικούς προβληματισμούς σε ερωτήματα που ήδη έχουμε αλλά και μας ξυπνάμε-υπενθυμίζονται από την ταινία. Πρώτον, αφού τα κατάφερε η Αργεντινή και το Εκουαδόρ, εμείς δεν μπορούμε; Η απάντηση είναι η εξής: Η Αργεντινή βίωσε πολλές οδομαχίες και ένα πραγματικό πόλεμο εγχώρια, που της κόστισε αρκετά σε θέμα ψυχολογίας και αξιοπιστίας προς τα έξω. Επιπρόσθετα είχε να αντιμετωπίσει μόνο ένα μέτωπο, ΔΝΤ. Η Ελλάδα από την άλλη έχει Ε.Ε. + ΔΝΤ. Συνεπώς, αφενός είναι πιο δύσκολο, αφετέρου θα προτιμούσα λιγότερο βίαιες λύσεις. Όσον αφορά το Εκουαδόρ τώρα, η όλη νίκη του οφείλεται στον Πρόεδρο της Ραφαέλ Κορέα, που έδειξε πραγματική πυγμή και θέλησης και πως ότι και να κάνουν οι δανειστές, πάντα αυτός θα έχει το πάνω χέρι, λόγω θέσης. Αντίθετα, στην περίπτωση της Ελλάδας έχουμε έναν Πρωθυπουργό με σύνδρομο της μαμάς, που πρέπει να του υπαγορευτεί η κάθε κίνηση. Αυτό λοιπόν που πρέπει να αναζητήσουμε, δεν είναι χρήματα, αλλά έναν πραγματικό Έλληνα ηγέτη.

Η αλήθεια είναι ότι μέσα από το ξεδίπλωμα υποθέσεων Siemens, προσυμφωνημένων αγορών οπλικού εξοπλισμού και αντιγραφή πορείας άλλων χωρών, τα πράγματα είναι λίγο πολύ ξεκάθαρα ως προς το που κατευθύνονται. Για να κλείσω με την ταινία, θεωρώ ότι παρά τις αριστερές της καταβολές, τις οποίες δεν αρνείται, παρουσιάζει μία σχετικά αντικειμενική σκοπιά της κατάστασης και αξίζει να προσεχθεί.

 Τέλος θα ήθελα να πω ότι και σε προηγούμενα άρθρα, αλλά και σε διάφορες συζητήσεις που έχω συμμετάσχει αυτό το οποίο πάντα ανέφερα είναι ότι γίναμε πιο πολιτισμένοι επιφανειακά και κάπως έτσι εξελίχθηκε και ο τρόπος που πολεμάμε (εξ' απανέκαθεν ο πόλεμος αντιπροσώπευε το ποιόν του λαού που τον ασκούσε). Πλέον βαράμε με το γάντι, αλλά κρύβουμε και μία μπαταρία μέσα. Ο σύγχρονος πόλεμος δεν χωράει πλέον μπρουταλισμούς τύπου Λιβύης, θέλει να μην γίνεται αντιληπτός και να μην κοστίζει σε ανθρώπινο δυναμικό. Αυτού του είδους ο πόλεμος είναι ο οικονομικός και τον βιώνουμε αυτή τη στιγμή. Το πως θα τον αντιμετωπίσουμε είναι ένα άλλο θέμα. Πρώτο βήμα είναι σίγουρα να μπορέσει να αφυπνιστεί η μεγαλύτερη δύναμη της δημοκρατίας και αυτή είναι ο λαός...

Υ.Γ. Οι αναλυτές πιστεύουν ότι έχει προσυμφωνηθεί η εισαγωγή όπλων στην Ελλάδα, μόνο που όλα αυτά δεν χρησιμοποιούνται ποτέ. Μήπως όμως αναφέρονται σε πιο “ανθρώπινα” όπλα, που στόχο έχουν εμάς...? Άσκηση για το σπίτι!

Καλή εβδομάδα σε όλους!

Κωνσταντίνος Μουράτης

kmouratis@rouamat.com