Roua Mat: PEEPING TOM: Dress like you mean it...!

Κυλικείο Φιλοσοφικής ΑΠΘ. Μεσημεριανές Ώρες. Δίπλα μας σουλατσάρει μια “μπαμπατσικια” κοπελάρα με τακούνι και μίνι φούστα και έχει φάει το κράξιμο της ζωής της από τις έτερες φιλολογίνες. Για κάποιο λόγο, προσωπικά δε με ενόχλησε καθόλου. Επόμενη μέρα. Αίθουσα διαλέξεων. Απογευματινές Ώρες. Μπαίνει στην αίθουσα μια λιγότερο “μπαμπάτσικια” κοπέλα με την κατάρα της περιφέρειας και φοράει

ΣΑΛΟΠΕΤΑ.

Και δε σοκαρίστηκε κανείς και να ωρύεται η Σοφία. Η επόμενη ερώτηση ήταν: “Καλά, τρελαίνεσαι με αυτήν και δε σε ενόχλησε η χτεσινή?” Και πολύ λογικό το ερώτημα…

Η πλειοψηφία έχει τάσεις να μειώνει τη σημασία της ενδυμασίας και να το αντιμετωπίζει σαν κάτι πεζό, ρηχό, επιφανειακό. Σήμερα θέλω να σας ωθήσω να πάμε λίγο πιο βαθιά στο θέμα των ρούχων, του στυλ, της μόδας. Let me introduce you to... ψυχολογικό – κοινωνικό υπόβαθρο της επιλογής των ρούχων!

Υπάρχει σοβαρός λόγος που η μπουζουξού με το μίνι και το τακούνι δε με ενόχλησε καθόλου. Το μόνο μήνυμα που προσπαθούσε να περάσει αυτή η κοπέλα ήταν : “κοίτα με, ακόμη κι αν έχω κάποια κιλά παραπάνω έχω την αυτοπεποίθηση να αγκαλιάζω τη σεξουαλική μου πλευρά και να μην κρύβομαι στη μιζέρια επειδή μου αρέσει να τρώω” και πραγματικά, ξέρω λίγα κορίτσια -με εξαίρεση τις self esteem issues- που έχουν τα κότσια να δείξουν τη σεξουαλικότητά τους έτσι. Η δεύτερη δε, με τη ντεμέκ “μοδάτη” σαλοπετίτσα και το sleek μαλλάκι διέπραξε για τα δεδομένα μου μοιραίο λάθος: προτίμησε να βάλει κάτι “χιπ” και κατά τις προσταγές της Vogue -και καλά-, με τίμημα να δείξει τη χειρότερη πλευρά της -όχι και τόσο Vogue- σιλουέτας της. Όταν η ζυγαριά “κολακευτικό-χιπ” , χωρίς απαραίτητα να αποκλείει το ένα το άλλο, γέρνει προς τη δεύτερη μεριά

μιλάμε για γυναίκες που έχουν τόσες ανασφάλειες που τους είναι πιο σημαντικό να τις ζηλεύουν οι άλλες γυναίκες παρά να δείχνουν τον καλύτερό τους εαυτό.

Αυτό ήταν ένα απλό παράδειγμα του τι μπορεί να καταλάβει κάποιος από το ντύσιμο. Όταν βρίσκομαι σε πολύ κόσμο και παρατηρώ τα ρούχα τους, μπλοκάρω από την υπερβολική πληροφορία για αποκωδικοποίηση! Για μένα, αυτό που λέμε “προσωπικό στυλ” δεν έχει να κάνει με το ξεπατίκωμα του κάθε περιοδικού, έχει να κάνει με το πως ο καθένας ζυγίζει τις επιλογές του και καταλήγει σε ένα αποτέλεσμα, αφού έχει συνυπολογίσει την περίσταση, πόση προσοχή θέλει να τραβήξει.... και η πεμπτουσία ενός τέλειου αποτελέσματος βρίσκεται στο πόσο τείνει στην υπερβολή. Ένα comme-il-faut ντύσιμο με καμία απολύτως παρασπονδία για μένα είναι η παντελής έλλειψη στυλ. Το άλλο άκρο επίσης μου δείχνει απλά ότι το πειραματικό μου υποκείμενο δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα και, αφού δεν μπορεί ούτε καν να επιλέξει φλατ για πανεπιστήμιο, φανταστείτε τι παράταιρες επιλογές θα κάνει σε άλλες φάσεις της ζωής του...

Ακόμη και το τζιν-τισερτ-σταράκι είναι δήλωση. Δήλωση ότι δε σ' ενδιαφέρει, ότι είσαι άτομο χαλαρό που δεν υπεραναλύει και προτιμά να ξοδεύει το χρόνο του αλλού. Επίσης, πραγματικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το σταράκι δεν είναι απλά ένα δεδομένο παπούτσι, είναι ένα σύμβολο και κουβαλάει πάνω τεράστια ιστορία, το ίδιο και το τζιν. Το ίδιο και το τισερτ που φοράς καθημερινά, κάποτε ήταν επανάσταση, γροθιά στο πρόσωπο του πουκάμισου!

Σ' αυτό το σημείο ΠΡΕΠΕΙ να διασαφηνιστεί κάτι. Όλοι έχουμε μια ιδέα του catwalk και των ρούχων που παρουσιάζονται εκεί. Αν έχετε και σεις τη γνωστή απορία “Ποιος θα τα βάλει αυτάαα?” gather around... Κανείς, εκτός από τη Lady Gaga. Άνευ πλάκας, τα ρούχα αυτά δεν είναι για κάθε μέρα, δεν αντιπροσωπεύουν την πρακτικότητα. Τα ρούχα αυτά είναι η ένδυση σε μορφή τέχνης, η ακραία της πλευρά του έρωτα και του θανάτου (για να υπερβάλλω και λίγο), η αποθέωση της αισθητικής και μόνο. Και από πότε η ομορφιά έγινε κάτι κακό και ρηχό? Προσωπικά, τριγύρω μου μόνο αυτήν ακούω να εξυμνούν. Αυτά τα σόου τα ξεγυμνώνεις από τις θεατρικές τους λεπτομέρειες και κρατάς την ουσία, τα θεμέλια.

Αυτό το grotesque δε μου το χει περάσει κανένα κομμάτι των sisters of mercy και καμία ταινία του Tim Burton