ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ: Εκεί που αρχίζει ο στρατός τελειωνει η λογική?

Και να που βρίσκομαι απέναντι από ένα φαντάρο ο οποίος ετοιμάζεται σε 9 ώρες να κάνει το μέρος της θητείας του που προβλέπει "υπηρεσία σε φυλάκιο". Τι σημαίνει αυτό? Σημαίνει ότι, μετά από την εκπαίδευση του που διήρκησε 17 μέρες μακριά από το σπίτι και την οικογένεια του και 2 εβδομάδες πριν φύγει για τα περιβόητα σκηνάκια -που περιλαμβάνουν 5 μέρες απομόνωσης και διανυκτέρευσης στην ύπαιθρο-, καλείται να φύγει για μία εβδομάδα συνεχούς υπηρεσίας 100 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Ο Α. λοιπόν μάλλον έχει πολλά να πει... Και το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν

  "Αυτό που λένε ότι εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζει ο στρατός είναι απόλυτα αναληθές. Εκεί που τελειώνει η δικαιοσύνη αρχίζει ο στρατός¨

 Περιγράφει τη διαδικασία σα δοκιμασία υπομονής, ένα μέρος που για εννέα μήνες ζεις υπό κατάσταση πολέμου και πρέπει συνεχώς να προετοιμάζεσαι γι'αυτόν, να τον περιμένεις, ένα μέρος που σου μαθαίνουν να μισείς, να φωνάζεις και να ζεις σε καθεστώς φασισμού. Οι μέρες ελευθερίας σου μπορεί να εξαρτώνται πραγματικά από τον τρόπο που θα κουμπώσεις το γιακά σου. Η δική μου απορία ήταν... "Ήταν χειρότερα από ότι τα περίμενες...?" γιατί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλοι έχουμε μια γενική εικόνα και τα περισσότερα μπορει να τα χουμε ακούσει, το να ζεις υπό τέτοιες συνθήκες έχει μεγάλες διαφορές στη φαντασία και στην εμπάθεια και άλλες στην καθημερινότητα και στα συναισθήματα. Η απάντηση νομίζω είναι αναμενόμενη - ήταν χειρότερα από οτιδήποτε έχεις φανταστεί για το στρατό.

 "Στο στρατό όλοι είναι ίσοι αλλά άλλοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους....!"

 Για τα βύσματα επίσης έχουμε ακούσει όλοι. Αυτό που δεν έχουμε ακούσει είναι το πόσα είναι και κάθε πόσο "αναλαμβάνουν δράση". Ο Α. αναφέρει ότι η λογική του βύσματος φαίνεται σε όλη τους τη συμπεριφορά και, ακόμη και έξω από το στρατό, δεν έχουν καταφέρει τίποτα και στη ζωή τους -που υποτίθεται ότι τους ενδιαφέρει. Οι ανώτεροί τους θεωρούν τους αυτούς τους "πλάστες πολιτών", τελευταίους διδάσκαλους της ζωής, αφού πιστεύουν ότι δίνουν στην κοινωνία ανθρώπους υπεύθυνους, ώριμους, πειθαρχημένους, ολοκληρωμένους πολίτες - μία ιδιότητα που μόνο ο θεσμός του στρατού μπορεί να διαμορφώσει. Με λίγα λόγια, θεωρούν ότι την καταπίεση αυτή τη χρειάζεται κάθε άντρας για να θεωρείται και να είναι κοινωνικά και ατομικά ολοκληρωμένους. Προσωπικά, νίπτω τας χείρας μου όσον αφορά ανθρώπους που με τη δουλεία και τη ζωή τους πρεσβεύουν αυτή τη στάση ως σωστή. Να κάτι άλλο που μας είναι δύσκολο να φανταστούμε : η εξέλιξη ενός απλού ανθρώπου που η μόνη του διέξοδος για μακρόχρονη οικονομική σιγουριά ήταν η στρατιωτική σταδιοδρομία, ο οποίος με τα χρόνια αποκτά εξουσία σε μια μικρή, απολυταρχική κοινωνία που δουλειά του είναι να δίνει διαταγές.

 Αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον ήταν η στάση των ίδιων των φαντάρων, παιδιών από όλη την Ελλάδα με διαφορετικά background και διαφορετικές ψυχοσυνθέσεις. Τα παιδιά αυτά υποχρεούνται να απομακρυνθούν από οτιδήποτε οικείο και γνωστό και να συνεργστούν, να συμβιώσουν με πολλά διαφορετικά άτομα σε ένα περιβάλλον που οποιοδήποτε ίχνος προσωπικότητας πρέπει να εξαλείφεται. Τι κάνουν τα παιδιά αυτά ώστε να γίνουν ένα ομοιογενές σύνολο? Μπορείς υπό τέτοιες συνθήκες να είσαι απλά και ευθαρσώς ο εαυτός σου?

 "Όλοι στο στρατό θυμούνται ότι είναι αναρχικοί"

 Ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις τους, όλοι αναγνωρίζουν τη φασιστική χροιά του θεσμού και θυμώνουν με αυτό παίρνοντας έτσι προσωρινά μια ακραία θέση που φυσικά μετά την απόλυσή τους θα ξεχάσουν. Αιφνιδιάστηκα επίσης όταν άκουσα ότι ο -αντρικός- κοινωνικός του περίγυρος βάζει τις γυναίκες πολύ χαμηλά και, όταν τον ρώτησα αν όντως πιστεύουν αυτά που λένε, μου είπε ότι είναι αυτή απλά η κοινωνική στάση που σε κάνει αποδεκτό. ΄Οχι ότι το ζήτημα της ελληνικής αντρικής σεξουαλικότητας και του στάτους δεν το χουμε αναλύσει, αλλά και πάλι σοκαρίστηκα από το πόσο πολλοί είναι.... "Όλοι!".

Τελικά, είναι τρομακτικό το πώς λειτουργεί ένας άνθρωπος σε ένα ακραίο κοινωνικά και ψυχολογικά περιβάλλον. Σε όλους τους ¨άρρενες¨αυτού του μίζερου τόπου έχω να πω ένα πράγμα:"Μην αλλάξετε"

Και να θυμίσω ότι αυτή η κατάσταση είναι υποχρεωτική...!

Σοφία Πυργιώτη