Μεγάλοι έρωτες, μεγάλοι καιροί...

 Πάει πολύς καιρός από τότε που έγραψα φιλοσοφικό άρθρο για θέματα καίρια μεν όχι απαραίτητα επίκαιρα δε, όμως αποφάσισα να αφήσω την κοινωνική πραγματικότητα στην άκρη, καθώς έχει καταντήσει τετριμένη και να ασχοληθώ με κάτι πιο ενδιαφέρον. Έχει λίγο καιρό τώρα που διαβάζω από τους συντάκτες του RouMat, να εκφράζουν την ανησυχία τους για την έλλειψη φαντασίας σε όλους τους κλάδους, από αυτοκίνηση μέχρι lifestyle, geek και πολιτική και πως κατ' επέκταση αυτό αποτελεί τροχοπέδη στην περεταίρω εξέλιξη του κόσμου.

  Η αλήθεια είναι ότι τέτοιες απόψεις κυκλοφορούν πολύ στον αέρα και μάλιστα είναι δύσκολο να τις αγνοήσεις και πολύ παραπάνω να τις αντικρούσεις. Αν κοιτάξει κανείς γύρω μας μόνο από απλά καθημερινά πράγματα θα πάρει μια γεύση. Η μόδα επέστρεψε στα 60s και κάποιες φορές πιο πριν με κουρέματα περίεργα όπως χωρίστρες και μουστάκια, με γιλέκα και καπέλα για τους άντρες, υπερβολικά χρώματα για τις γυναίκες κλπ. Η μουσική από την άλλη κάτι πάει να κάνει εισάγοντας καινούργιες τεχνολογίες και παραμορφώσεις στις φωνές που άνετα όμως θυμίζουν ελεκτροποπ των 70s και 80s. Παλιές γραφικές blockbuster ταινίες που τις κάνουν ριμεικ ή σικουελ. Μοντέλα αυτοκινήτων που είχαν βγει στο παρελθόν και με απλά πιο στρογγυλές μορφές και καινούργιες μηχανές ξαναμπαίνουν στην αγορά. Τέλος οι πολιτικοί ανά τον κόσμο ανατρέχουν σε συντηριτικές απόψεις του παρελθόντος και σε οικονομικά πλάνα που βρίσκουν τις ρίζες τους στη Σμισθόνια συμφωνία ή ακόμη πιο παλιά σε επόχες Smoot Hawley και βάλε. Έτσι λοιπόν με υποτιθέμενους ρυθμούς ανάπτυξης και εξέλιξης προχωράμε μπροστά και την ίδια στιγμή πηγαίνουμε πίσω...

   Τι είναι λοιπόν αυτό που φταίει και οι πρόγονοι μας, μας άφησαν πίσω στον αγώνα της δημιουργίας με κάτι παραπάνω από απλά μια διαφορά στήθους; Κάποιοι το λέγανε mojo, κάποιοι καλλιτεχνική φλέβα και κάποιοι απλά φαντασία. Κι όμως κανένα από αυτά δεν θεωρώ ότι μας λείπει καθώς έχουμε τα ίδια ενεργοποιημένα γονίδια με παλιά αν όχι και περισσότερα. Αυτό λοιπόν που παρατήρησα είναι, όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται, ο έρωτας. Δεν αναφέρομαι στην σαρκική του υπόσταση αλλά στην πιο συναισθηματική. Κάπου ανάμεσα σε στρες, κυνήγι για φήμη, δόξα και χρήμα και άλλα σημεία των καιρών κάτι κάπου χάθηκε.

   Προκειμένου να γίνω πιο κατανοητός εξηγούμαι. Από παλαιοτάτων χρόνων πολλά μεγαλά άλματα της ανθρωπότητας που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας βρίσκαν τις ρίζες τους σε μεγάλους έρωτες. Η Τροία, η απόρθητη αυτή πόλη κατακτήθηκε στο όνομα μιας Ελένης, ο Καίσαρας θέλησε την Αίγυπτο λόγο της Κλεοπάτρας και τέλος ο Ναπολέοντας αφιέρωσε όλες του τις μάχες για να μπορεί να φανεί αρκετά άντρας στα μάτια της Ζοζεφίνας. Προχωρόντας και σε πιο καλλιτεχνικά μονοπάτια ο Σέξπιρ εμπνεύστηκε τα μεγάλα του έργα από έρωτες της εποχής με τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα να πρωτοστατούν, διατεθειμένοι να πεθάνουν ο ένας για τον άλλον χωρίς δισταγμό. Οι μεγαλύτερες όπερες πάτησαν πάνω σε μυθικούς έρωτες όπως αυτού του Τριστάνου και της Ιζόλδης. Ο Νταλί διένυσε μία από τις πιο δημιουργικές του εποχές όταν πέθανε η γυναίκα του και θέλησε να εκφράσει τον έρωτα προς την χαμένη αγάπη του. Τέλος ο Δοξιάδης μέσα από το βιβλίο του “Ο θείος Πέτρος” μας διηγείται την ιστορίας μιας ιδιοφυίας, του Θείου Πέτρου, που από τότε που γνώρισε τον έρωτα και μετά προσπάθησε να λύσει την εικασία του Γκόλντμπαχ προκειμένου να της αποδείξει ότι ήταν μια μεγάλη ιδιοφυία και να αγγίξει την καρδιά της.

   Εν τέλει μπορούμε να πούμε ότι ο έρωτας ευθύνεται για αυτού του είδους την οπισθοδρόμηση που ανέφερα πιο πάνω; Ίσως όχι και μπορούμε να υποστηρίξουμε με πολλές και διάφορες εφευρέσεις και δημιουργίες του παρόντος, ότι ο κόσμος πάει μπροστά. Το ζήτημα είναι όμως ότι πλέον δεν υπάρχει η χαρά της δημιουργίας που κρύβεται στον έρωτα που μπορεί να έχουμε προς έναν άνθωπο ή και προς κάποιο αντικείμενο των επιστημών και των τεχνών. Το σίγουρο είναι σε κανένα κομμάτι της κοινωνίας μας δεν βλέπουμε κάτι με φαντασία. Δεν βλέπουμε κάτι το οποίο πραγματικά θα μας συγκινήσει και θα μας προκαλέσει συναισθήματα. Αυτό σίγουρα δεν οφείλεται σε κάποιο γεγονός του στιλ, ότι δεν είμαστε τόσο συναισθηματικοί, παρά μόνο στο ότι δεν έχουμε εμφυσήσει συναισθήματα στις δημιουργίες μας κι αυτό γιατί δεν γεννήθηκαν τα συναισθήματα αυτά σε μας...

Κωνσταντίνος Μουράτης

kmouratis@rouamat.com