Δεν πληρώνω που να σκάσετε!

Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει και η ζωή στην Ελλάδα είναι μία περιπέτεια... Κι όμως όλως περιέργως παρ΄ότι δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει και σήμερα η τύχη σου, σαν κάτι να μου μοιάζει με ρουτίνα. Περίμενα να ακούσω τι ακριβώς έχουνε να πουν στην βουλή την τετάρτη σχετικά με τα ανοιχτά επαγγέλματα για να γράψω κι εγώ το άρθρο μου και κάπου ανάμεσα σε απεργίες φαρμακοποιών, οδηγών Μ.Μ.Μ. κτλ αποφασίζω ότι πρέπει να βγω να πάρω λίγο αέρα.

Με το που βγαίνω από το σπίτι μου αντικρίζω ένα βουνό σκουπιδιών που θα έκανε τον Όλυμπο να μοιάζει λοφάκι μπροστά του και μια "υπέροχη μυρωδιά" να το συνοδεύει. Ξεπερνώντας το πρώτο σοκ κατευθύνομαι προς την στάση του λεωφορείου όπου, νομίζω μπορείτε να μαντέψετε, περιμένω μισή ώρα για να καταφτάσει πλέον γεμάτο με άλλες αντζούγιες σαν και μένα. Αφού λοιπόν πάω στο πανεπιστήμιο για να αντιληφθώ ότι για μία ακόμα φορά ο καθηγητής δεν βρίσκεται στο γραφείο του τις ώρες γραφείου, επιστρέφω στο σπίτι όπου βρίσκω τον συγκάτοικο μου άρρωστο. Με ένα περισσότερο εκνευρισμένο παρά απελπισμένο βλέμμα μου αποκρίνεται ότι δεν βρήκε ούτε ένα φαρμακείο ανοιχτό και ζητούσε τον λόγο. Απαντώντας του ότι έχουν απεργία ξεσπάει σε φωνές που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων κοσμητικά επίθετα.

Καθήμενος στον καναπέ μου αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που θα έπρεπε να μου τραβήξει την προσοχή τόσο ώστε να γράψω ένα άρθρο γι' αυτό. Και τότε έρχεται ο λογαριασμός της ΔΕΗ και σαν δεύτερος Νεύτωνας ανακάλυψα για μία ακόμα φορά την βαρύτητα της ελληνικής πραγματικότητας... Αναρωτήθηκα, όπως και πολλοί άλλοι έχω την εντύπωση για ποιον ακριβώς λόγο να πληρώνω για παροχές τις οποίες δεν έχω. Ας πούμε γιατί να πληρώσω ΔΤ-ΔΦ όταν τα σκουπίδια μου δεν μαζεύονται ποτέ και ακούω μονίμως για εγκληματικότητα γύρω μου; Γιατί να πληρώνω εισιτήρια και αυξήσεις σε Μ.Μ.Μ. όταν δεν έχω ποτέ φτάσει στην ώρα μου ή έχω αποκτήσει σταλακτίτες στην μύτη από την αναμονή στο κρύο; Τέλος γιατί να πληρώνω πανάκριβα φάρμακα με ανελαστικές τιμές σε φαρμακοποιούς που έχουν ξεχάσει τον ρόλο τους, να βοηθούν τον κόσμο σε συνεργασία με τους γιατρούς. Δεν θέλουν λένε επιχειρηματίες να ανοίξουν φαρμακεία κι όμως δεν βλέπω πολύ διαφορετική στάση από την μεριά τους...

Εν τέλει τι είναι αυτό που πληρώνουμε σαν Έλληνες πολίτες; Μισθούς ανθρώπων που αρνούνται να δουλέψουν για χρήματα που αρμόζουν πραγματικά στην θέση και προσφορά τους στο κοινωνικό επιχειρείν όταν υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που θα σκότωναν για τα μισά που αυτοί παίρνουν: Ή μήπως τα σπασμένα των πρώην και νυν διοικούντων της χώρας με τους υπέρογκους μισθούς, το υπεροπτικό βλέμμα και το ύφος του γονέα που σε μαλώνει κάθε φορά που αντιδράς σε μία αλλαγή που θεωρείς ότι δεν θα σου κάνει καλό;

Άκουσα ότι στην Βουλή αναφέρθηκε το θέμα του κινήματος "Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω" βρίσκοντας τους υπουργούς αντίθετους σε αυτό αλλά πολύ παραπάνω απορημένους ως προς τις διαστάσεις που του μέλλει να λάβει. Εγώ θα πω το εξής και θα κλείσω. Πρέπει κάποια στιγμή όλοι οι δημόσιοι και μη φορείς να ξαναθυμηθούν ποιος τους ανεβάζει και πολύ παραπάνω ποιος τους πληρώνει. Διότι χωρίς ζήτηση η προσφορά δεν υπάρχει. Έτσι λοιπόν μετά τις στάσεις εργασίας, μία μέρα θα έρθουν οι στάσεις πληρωμών από τους ίδιους του πολίτες και τότε... άντε να τα βρούμε.

Καλή εβδομάδα να μας μπει αν και ακούω πάλι για απεργίες και στάσεις! Για λύσεις ανατρέξτε στο προηγούμενο άρθρο μου...

Κωνσταντίνος Μουράτης

kmouratis@rouamat.com