Μεγαλώνοντας δεν σταμάτησα ποτέ και νομίζω σχεδόν κανένας, να βλέπει τα παιδικά ή αλλιώς στις μέρες μας animated cartoons να τα απολαμβάνω. Η αλήθεια είναι ότι παρ’ ότι είχα συνηθίσει σε cartoon τύπου Looney tunes και σε χελωνονιντζάκια κ.α. ξαφνικά ήρθε το υπέροχο Lion King. Εκεί πέρα όπως θυμάστε είχαμε ένα από τα πιο διασκεδαστικά και απολαυστικά παιδικά που όμως είχε ένα αρκετά σημαντικό στοιχείο μέσα του. Την προδοσία και τον θάνατο. Από κει και ύστερα άρχισα να παρατηρώ πως σιγά σιγά είχαμε όλο και περισσότερα τέτοια σενάρια σε cartoon που όλο και σοβάρευαν μέχρι που φτάσαμε και σε έργα για παιδιά. Και από κει που είχαμε Jumanji περάσαμε στο Harry Potter το οποίο μου έδωσε και το έναυσμα για να γράψω αυτό το άρθρο.
Στην συγκεκριμένη ταινία για όσους δεν την έχουν δει βλέπουμε μια εξέλιξη που περνά από ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι με αρκετή δράση και μαγεία, σε ένα στυλ ταινίας που παραπέμπει σε gothic thriller. Δηλαδή δεν λείπουν σκηνές βίας, δολοπλοκίας και στεναχώριας. Μπράβο, την άλλη φορά φτιάξτε το Saw: A Christmas Story! Σας έχω και πλοκή: Ο Άγιος Βασίλης θα μαζεύει τα πιο άτακτα παιδιά στον κόσμο σε ένα σπίτι και θα τα σφάζει με βασανιστικό τρόπο! Πως σας φαίνεται; Προχωρώντας λοιπόν, όλα αυτά με κάνουν να αναρωτιέμαι αν εν τέλει πρόκειται περί προσπάθειας να περάσουμε οι “μεγάλοι” στα παιδιά μηνύματα για το τι ακολουθεί στη ζωή τους ή αν απλά ο κόσμος μας γίνεται πιο σκοτεινός.
Κατά την γνώμη μου θεωρώ και τα δύο άσχημα σενάρια. Το πρώτο διότι πιστεύω πως καθιστώντας τα παιδιά φοβισμένα μέσα από σκοτεινά (εν μέρει) παραμύθια θεωρώντας πως αυτά αποτελούν διδαχές, το μόνο αποτέλεσμα είναι να μεγαλώσουμε σκοτεινά και φοβισμένα μυαλά. Δεν θεωρώ προφανώς ότι από μια ταινία θα καταστραφεί το μυαλό ενός παιδιού παρ’ όλα αυτά πιστεύω πως ίσως είναι καλύτερο να έχουμε πιο φωτεινές σκέψεις.
Από την άλλη το να αποδεχτούμε πως οι καιροί είναι δύσκολοι και άρα το να σκεφτούμε κάτι διαφορετικό από την υπάρχουσα κατάσταση μου ακούγεται τρελό και μεμπτό. Σε αυτές τις στιγμές είναι που έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ φαντασία και τρέλα ώστε να ξεφεύγουμε από την ανιαρή και σκληρή πραγματικότητα. Μπορεί να ζούμε σε χαλεπούς καιρούς αλλά οι άνθρωποι απ’ την φύση είμαστε όπως και να το κάνουμε ρομαντικοί και πάντα ελπίζουμε. Άρα λοιπόν γιατί να μην ελπίζουμε και τώρα…?
Για να συνοψίσω, δεν έχω πτυχία ψυχολογίας παρ’ όλα αυτά αναγνωρίζω το γεγονός ότι κάτι δεν πάει καλά στις μέρες μας. Αν λοιπόν δεν έχουμε να ελπίζουμε σε ένα μαγικό φιλί (στην δική μου περίπτωση από την Belucci) για να μας ξυπνήσει τότε ποιος ο λόγος να συνεχίζουμε…?
Κωνσταντίνος Μουράτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου